Tuesday, August 7, 2012

కారు కష్టాలు



అసలు హైదరాబాద్ లో జనాలు  కార్ ఎందుకు కొనాలనుకుంటారో కాని నేను ఎందుకు కొనాలనుకున్నానో మర్చిపోయాను. మొదట ఎప్పుడూ కార్ అంతగా అవసరం అనిపించలేదు. ఎప్పుడో కాని ఒకసారి లాంగ్ డిస్టన్స్ వెళ్ళము, అప్పుడు రెంట్ కి తీసుకుంటే సరిపోతుంది. ఆఫీస్ కి మిగిలిన రెగ్యులర్ పనులకి టూ వీలర్ చాలా సౌకర్యం అనిపించింది. ఆఫీస్ టూర్లకి ఎలాగూ ఆఫీస్ కార్ వుండేది. కానీ సంగారెడ్డి ట్రాన్స్ఫర్ అయ్యాక ఇల్లు దూరం, బస్సుల్లో లోకల్ ట్రైన్లలో రద్దీ కష్టం అనిపించి సేఫ్టీ + సౌకర్యం కోసం కార్ కొనాలి అనుకున్నాము.రోజూ 200 కి.మీ తిరగాలి కాబట్టి కాస్త రఫ్ మరియు డీజిల్ బండి, పల్లెల్లో తిరుగుతాను కాబట్టి రోడ్ క్లియరెన్స్, మైంటైనన్స్ తక్కువ వున్న బండి అనుకున్నాము.మొదటి బండి+ లోన్ కాబట్టి కాస్త 5లక్షల్లో అనుకున్నాము, ట్రఫిక్ ప్రోబ్లెం కాబట్టి చిన్న బండి మంచిది అనిపించింది.తీరా షో రూములకు వెళ్ళాక అవన్నీ అసలు పనికి మాలిన విషాయాలన్నట్లు అవసరాలు మర్చిపోయాము.

మొదట మేము అనుకున్నవి:

మారుతి సుజికి వేగనార్ లేదా స్విఫ్ట్, చెవొరలెట్ బీట్

కానీ నా సంగతి ఇలా అయితే, ఇక రెడ్డి, లక్కీ , మా తమ్ముడు, మా డాడీ, మా పక్కింటి వాళ్ళు, మా అపార్ట్మెంట్ వాచ్ మేన్,రెడ్డీ ఫ్రెండ్స్, నా ఫ్రెండ్స్, లకీ ఫ్రెండ్స్, మా తమ్ముడి ఫ్రెండ్స్, మా పనమ్మాయి, మా ఆఫీస్ కార్ డ్రైవర్, బస్ లో నాతో ప్రయాణం చేసే వాళ్ళు, అద్దెకి తెచ్చుకున్న కార్ డ్రైవర్లు, ఆల్రెడీ పలానా కార్ కొనుక్కొని వాడుతున్న వాళ్ళు... ఇలా అందరి అభిప్రాయాలు తీసుకున్న తరువాత

"వోక్స్ వేగన్ పోలో,ఇన్నోవా, చెవొరలెట్ డస్టర్, ఫోర్డ్ ఫిగో, టాటా విస్టా, మరియు....."ఇలా రోజూ లిస్ట్ పెరుగుతుంది. ఇప్పుడు బడ్జెట్ గురించి గాని, నేను తిరిగే దూరం కాని, వెళ్ళే రోడ్లు కాని గుర్తులేవు. కార్ లుక్ ఎలా వుంది, మైలేజ్ ఎంత, ఎన్ని ఎయిర్ బేగ్స్,డిక్కీ ఎంత పెద్దది (ఏదో అందులో నే కాపురం వుంటామ అన్నట్లు) బ్రేక్స్ ఎలాంటివి, వెనక ఫాగ్ వైపర్ వుందా,మ్యూజిక్ సిస్టం ఇస్తున్నాడా, మేట్స్ ఇస్తున్నాడా, ఏమైనా ఆఫర్లు ఉన్నాయా, సీట్ అడ్జస్ట్ మెంట్ వుందా, కార్ బాడీ కలరు, మిర్రర్ ఫ్రేం కలర్ మేచ్ అవుతుందా,(అసలివన్నీ ఉంటాయని ముందు తెలీనే తెలీదు కాని ఇప్పుడు అవే చాలా ముఖ్యం అన్నంతగా చెప్తారు షోరూం లో ఎక్జిక్యూటివ్స్)

ఈ కార్ మా బంధువుల్లో ఎవరికీ లేకుండా వుండాలి కదా, ఆఫీస్ కి తీసుకెళ్తాము కాబట్టి మరీ రిచ్ గా కనిపించకూడదు, మిగిలిన వాళ్ళకి మరీ చీప్ గా వుండకూడదు,ఇలా ప్రైయారిటీలు మారిపోయాయి. అంతే కాదు వీలుకాని రెండు కాంబినేషన్ ప్రైయారిటీలు ఒకే కార్లో ఎలా? (రిచ్ అండ్ చీప్ లుక్).

ఈ పిచ్చిలో పడి ఒక వైపు చస్తుంటే, అన్ని షో రూములు తిరిగామేమో రోజూ ఉదయాన్నే షోరూములు వాళ్ళు ఏమి చేస్తారు అనేది తెలిసిపోయింది మా లాంటి ఫ్యూచర్ బకరాలని వెతుక్కొని మా దగ్గర ఆ ఆఫర్ వుంది, ఈ నెల ఆఖరుకి రేట్లు టాక్స్ లు పెరిగిపోతాయి, త్వరగా బుక్ చేసుకోండి మీకు స్పెషల్ ఆఫర్ ఇస్తాము అని అందరూ ఊరిస్తున్నారు. అన్ని షో రూముల వాళ్ళ పేర్లు ఎలా గుర్తుంటాయి? వాళ్ళేదో నాతో జన్మ జన్మ ల సంబంధం అన్నట్లు పేరు చెప్పి నన్ను అప్పుడే మర్చిపోయారా అన్నట్లు మాట్లాడుతున్నారు.నేనేమో మారుతీ వాడితో ఫోర్డ్ ఫిగో గురించి, హుండయ్ వాడితో బీట్ గురించి బేరాలాడుతున్నా.

అయినా వాళ్ళిచ్చే ఆఫర్స్, పెద్ద కార్లలో వుండే సదుపాయాలు విన్నాక ఎవరు మాత్రం పిచ్చి చిన్న కార్ కొనాలనుకుంటారు? మన అవసరాలు,బడ్జెట్ గొడవలు ఎప్పుడూ వున్నవే కార్ ఏమైనా వంద సార్లు తీసుకుంటామా ఒకేసారి పేద్ద పడవ లాంటి కార్ ఒక 20 లక్షల అప్పు చేసేసి కొని పడేద్దాం అనిపిస్తుంది. చుట్టాలు, చుట్టు పక్కల వాళ్ళు సంతోష పడతారు(నోరు వెళ్ళబెట్టాలి) అని కపటాలోచన వస్తుందే తప్ప, మనకి అసలు కార్ పార్కింగ్ కూడా లేదే అనే కనీస ఆలోచన రావట్లేదు.

ఉదయాన్నే అసలు నిద్రే లేవని రెడ్డి పాపం 4 గంటలకే అలారం పెట్టుకొని మరీ లేచి కార్ ల బ్రోచర్లన్నీ ముందు వేసుకొని, దీని మైలేజ్ ఎంత, దాని రేట్ ఎంత, వాడిచ్చే ఆఫర్ ఎంత, వీడిచ్చే ఆక్ససరీస్ ఏంటి అని కంఠతా పడుతుంటే ఏమీ చెయ్యలేక గబ గబా రెడీ అయ్యి ఆటో లో జె.బి.ఎస్ కి వెళ్ళి, అక్కడ బస్సెక్కి సంగారెడ్డి వెళ్ళటమో, సీతాఫల్ మండి వెళ్ళి ఎం.ఎం.టి.ఎస్ ఎక్కి, లింగంపల్లి తిగి మళ్ళీ నడిచి, ఆటో ఎక్కి, బస్సెక్కి సంగారెడ్డి చేరడమో చేస్తూ నేను రోజులు గడిపేస్తున్నాను.చాలా రోజులయింది కదా మీరు కార్ తెస్తామని, ఏమైంది మీ కార్ అని ఎవరైనా అడిగితే ఇదిగో రేపు, అదిగో ఎల్లుండి అని చెప్పలేక చస్తున్నాను. అసలు ఈ కారు కష్టాలేంటో నాకు.

తీరా ఒక వైపు కార్లు చూస్తూనే, 'ఆఫీస్లో బిజీ గా పని చేసుకుంటూనో, కలక్టర్ గారి రూంలో మీటింగ్ లో ఉంటేనో రెడ్డి పెద్ద కొంపలు మునిగిపోయినట్లు ఫోన్ చేసి " నీకు తెలుసా పెట్రోల్ రేట్ మళ్ళీ పెరుగుతుందంట మనం డీజిల్ కొందాము, ఎల్.పి.జి లీక్ అవుతుందంట, మనం సి.ఎన్.జి చేయించుకుందాం, కాని సి.ఎన్.జి స్టేషన్లు పెద్దగా లేవు, అసలు కార్ కొంటే నెలకి 30,000/- ఖర్చు అసలు కార్ ఒద్దు లే" అని నా బి.పి.పెంచడమో, నాకు సన్యాసం పుచ్చుకోవటం ఉత్తమం అనిపించేలా చెయ్యటమో చేస్తున్నాడు. ఒక్కోసారి రెడ్డిని చూసి జాలేస్తుంది అసలు కార్ లు గురించి ఆలోచిస్తూ సరిగా తిండి నిద్ర కూడా పోవట్లేదేమో అని....ప్చె...ఎంటో ఈ కారు కష్టాలు.కార్ రాక ముందే ఇన్ని కష్టాలు అయితే వచ్చాక ఇంకెన్నో???

కార్ కొనుక్కున్న మా తమ్ముడు నవ్వటమే మర్చిపోయాడు,డ్రైవింగ్ చేస్తున్నంత సేపూ రోడ్లని, రోడ్ మీద పోయే వాళ్ళని తిట్టుకుంటూనే వుంటాడు. నిద్రలో కూడా వాడి కారు ప్రక్కన పిల్లలు ఆడుకుంటూ కారుకి గీతలు పెట్టేసినట్లు, వాడు కరెక్ట్ గా వెళ్తుంటే ఎవడో వెనకనుండి వచ్చి గుద్దేసినట్లు కలలు వస్తున్నాయి వాడికి. మొన్నొసారి ఎవరో లూనా వాడు వీడి కారు ని గుద్దించేస్తే కోపంలో ఏమి చేస్తున్నాడో తెలియక గుద్దించినవాడి కి కార్ ఇచ్చేసి, వాడి లూన వేసుకొని వీడు ఇంటికొచ్చేశాడు (అదీ వర్షం లో)....పాపం పిచ్చి తమ్ముడు.

అసలు పెట్రోలే తాగని, గాలి తో నడిచే కారు దొరికి, వడ్డీలే లేని లోనిచ్చే బ్యాంకు దొరికి,  జీతమే తీసుకోని డ్రైవర్ దొరికి, ట్రాఫిక్కే లేని  ఖాలీ రోడ్ కూకట్ పల్లి రూట్ లో వుండి, 50 కి.మీ. దూరం నేను కళ్ళు మూసి తెరిచేలోగా సంగరెడ్డీ టు సికింద్రాబాద్ ప్రయాణం అయిపోయి, 4 గంటలకే ఆఫీస్ అయిపోయి, 4.10 కే నేను ఇంట్లో వుండి,ఉదయం 9 కి లేవగలిగి, 10 కి ఆఫీసు కి వచ్చేసి ఇలా....అన్నీ జరిగిపోతే ఎంత బాగుంటుంది కదా! ఛా ఇంత చిన్ని చిన్ని కోరికలు కూడా తీరని ఈ దిక్కుమాలిన జీవితం నేను జీవించలేను....అందుకే త్వరగా నిద్ర పోతా. (గుడ్ నైట్)( ఇలాంటివే ఇకొన్ని చిన్న చిన్న కోరికలు ఉన్నాయి- లక్కీ హోం వర్క్ ఎవరు చెప్పకుండా చేసేసు కొని, రెడ్డీ ఇంటిపని అంత చేసేసి, పనే చెప్పని బాస్ దొరికి, ఫ్రీగ జీతమిచ్చే ఉద్యొగం దొరికి...ఇవన్నీ కల కంటున్నా నిద్రలో...)  







Monday, July 23, 2012

హృదయ లేఖ


మొన్న నా అల్మరా అంతా సర్దుతుంటే పాత గ్రీటింగ్ కార్డ్లు, లెటర్లు బయటపడ్డాయి. అవన్నీ నేను దాచుకున్నవి. కనీసం 10 సంవత్సరాల క్రితంవి. నా ఫ్రెండ్స్ బంధువులు పంపిన కార్డ్స్, వ్రాసిన ఉత్తరాలు. అవన్నీ వెతికితే, రెడ్డి పంపిన గ్రీటింగ్ ఒకే ఒకటి వుంది. ఎంత అన్యాయం రెడ్డి నాకెప్పుడు లవ్ లెటర్స్ రాయలేదా అని మళ్ళీ వెతికా, ఆఖరికి నేను ఉన్న ఒక హాస్టల్ వార్డెన్ కూడా ఒకసారి లెటర్ రాసింది కాని, రెడ్డి రాయలేదు అని తేలిపోయింది. విపరీతమైన దిగులొచ్చేసింది. ఛా.. స్కూల్ లో ఉన్నప్పటినుండి ఎంతో మంది లవ్ లెటర్స్ రాసారు నాకు, పోయి పోయి ఒక్క లెటర్ కూడా రాయని ఈ మనిషిని నేను పెళ్ళిచేసుకున్నానా అని తెగ బాధ పడ్డాను.ఇంటికొస్తే కడిగేద్దామని కోపంగా ఎదురుచూస్తున్నా. ఈలోగా నా ఫ్రెండ్ శాంత ఫోన్ చేసింది....

శాంత: హాయ్ డార్లింగ్ ఏమి చేస్తున్నావ్?

నేను: హుహ్..బాధ పడుతున్నాను

శాంత: ఏం? ఈరోజు రెడ్డి నీకు నచ్చిన కూర వండలేదా? చెప్పు, విడాకులకి అప్లై చేసేద్దాం?నాకు తెలిసిన మంచి లాయర్ ని మాట్లాడనా?

నేను: నీ...ఛీ.. అది కాదు, రెడ్డి నాకెప్పుడు లవ్ లెటర్ రాయలేదు, ఈరోజు అల్మరా దులిపితే ఎన్నో లెటర్స్ దొరికాయి కాని ఆలోచిస్తే రెడ్డి నాకు ఒక్క సారి గ్రీటింగ్ కార్డ్ ఊరికే సంతకం చేసి ఇచ్చాడు తప్ప లెటర్ రాయలేదు. అదికూడా ఎవరో కలెక్టర్కో, ఎం.ఎల్.ఎకొ ఇచ్చినట్లు అఫీషియల్ కార్డ్ ఇచ్చి పైన నా పేఅరు, కింద తన సంతకం చేశాడు, ఎంత మోసం, ఎంత దగా, ఎంత దారుణం, ఎంత అది,ఎంత ఇది....

శాంత: ఆపు ఆపు, మీ ఇద్దరి లవ్ లెటర్లు నా దగ్గర వున్నాయి

నేను: అదేంటి? నీకు పిచ్చా? మా లెటర్లు నీ దగ్గరెలా వుంటాయి? అసలు రెడ్డి నాకే రాయలేదు, నీకు రాశాడా?

శాంత: ఎహెయ్, అది కాదు, మీరిద్దరు ఎప్పుడూ ఒకదగ్గరే వున్నరు, తరువాతా మొబైల్స్ వచ్చాయి ఇంకెక్కడ లెటర్స్ రాసుకుంటారు? అది కాక, మన మీటింగ్స్,ట్రైనింగ్స్ లో కూడా ఒకే దగ్గర కూర్చుని చీటీలు రాసుకునే వాళ్ళు మర్చిపోయావా? మీరు ఫ్లాష్ కార్డుల మీద కబుర్లు రాసుకోవటం మేమందరం చూసేవాళ్ళం కాని మేము లవర్స్ కాదు అన్నట్లు వుండే వాళ్ళు. ఒకసారి పేపర్లు లేకపోతే రెడ్డి ఎదురుగా కూర్చున్న నా చున్నీ మీద నీకు ఎదో రాశాడు. ఆ చున్నీ నాదగ్గర ఇంకా ఉంది, కావాలంటే చూపిస్తా!!

నేను: అవునా!నాకు ఏదో లీల గా గుర్తొస్తుంది కాని, అయినా అవి లవ్ లెటర్లు కాదు. ఏవో సోది కబుర్లు, అప్పుడు మేము నిజంగా లవర్స్ కాదు,రెడ్డి నాకెప్పుడు లెటర్ రాయలేదు, ఈరోజు రానీ అయిపోయాడు.

శాంత: సరే రాంగ్ టైం లో ఫోన్ చేశాను, నీకు పిచ్చి, మొబైల్స్ వచ్చాక ఎవరు లెటర్లు రాస్తారు?

అని ఫోన్ పెట్టేసింది.

నిజమే సెల్ ఫోన్ లు వచ్చాక, లెటర్స్ లేవు. కాని మనం మాట్లాడిన మాటలు కాలం తో పాటు మరిచిపోతాము, ఆసమయంలో మన ఫీలింగ్స్ కూడా కాలం తో పాటు మారిపోతాయి, కాని అప్పుడు రాసిన ఉత్తరాలు మాత్రం తీపి ఙ్ఞాపకాలు గా మిగిలిపోతాయి. ఎంతో మంది స్నేహితులు కొంతకాలం మన భావాలని పంచుకుంటూ ఆసమయంలో మన ఆలోచనలని, జీవితాన్ని ప్రభావితం చేస్తారు. ఎందరో బంధువులు మనకి ఒక్కొ సమయంలో మార్గ్దర్శకం అవుతారు, టీచర్లు, తెలిసినవాళ్ళు ఇలా ఎందరో! నా దగ్గర ఉత్తరాలు చూస్తే ఈరోజు నేను ఏంటి అనేదానికి వాళ్ళందరు కారణం, కాని వాళ్ళందరు నా జీవితాన్ని ఎలా మలిచారు అని ఆ ఉత్తరాలే చెప్పాయి. అవి చదివాకా నాలో చాలా భావాలకి, ఆలోచనలకి, నేటి నా దిశ, పయనానికి కారణాలు దొరికాయి.

ఉదాహరణకి, నా  చిన్నప్పుడు మా ట్యూషన్ మాస్టారు నాకు ఎప్పుడూ పుస్తకాలు గిఫ్ట్లు గా ఇవ్వటమే కాకుండా, అతను యూనివర్సిటీకి చదువుకోడానికి వెళ్ళిపోయినా కూడా ఉత్తరాలు రాసి పలానా పుస్తకం చదువు అని చెప్పేవారు. దానితో నాకు విపరీతమైన పుస్తకాల పిచ్చి వచ్చింది. ఈరోజు నా భాషకి,రాయటంలో ఆశక్తి కి అదే కారణం. ఒక సీనియర్ అక్క, పెళ్ళి అయ్యాక లెటర్స్ రాసేది, తనకి వాళ్ళ ఇంట్లో విపరీతమైన ఆంక్షలు, బొట్టు, కట్టు తీరు దగ్గర నుండి, తనేమి తినాలి ఎలా నడవాలి అన్నీ మారిపోయానని, పెళ్ళి తనలో తనకి ఇష్టమైన విషయాలు కూడా లేకుండా చేసిందని రాసేది, దానితో నేను ముందే చాలా విషయాలలో ఎలా ఉండాలి అని  నిర్ణయించుకున్నాను.

ఇంతే కాదు, ఒకసారి మా మామయ్య ట్రైన్ ఆక్సిడెంట్లో ఇరుక్కుని వారం రోజులు ఆ శిబిరంలో వున్నారు. అక్కడనుండి నాకు ఉత్తరం రాశారు, సేవ అనేది ఎంత అవసరమో, మనిషి మనిషికి సహాయం చెయ్యటం లో ఎంత తృప్తి ఉందో అప్పుడు తెలిసింది.

ఒకప్పుడు సెలవుల్లో కూడా వదలలేక ఉత్తరాలు రాసుకున్న స్నేహితులం ఇప్పుడు ఎందుకు అంత దూరం అయిపోయాము? అని ఆ ఉత్తరాలు చదివాక మళ్ళీ తన మీద ప్రెమ పొంగిపోయి కాల్ చెయ్యలనుకున్నా, కాని నా మనసులో భావం మాటల్లో వ్యక్తం కాదని అప్పుడే తెలిసింది. మేమిద్దరం కలుస్తున్నాము అప్పుడప్పుడు మాట్లాడుతున్నము కూడా కాని, ఉత్తరం చెసే మాయ ఇవేవి చెయ్యలేకపోతున్నాయి.

హాస్టల్ లో ఉన్నప్పుడు డాడీ రాసిన ఉత్తరాలు, డాడీ అంటే భయం, భక్తే కాకుండా, డాడీ మనసులో ప్రేమ ని తెలియజేశాయి, డాడీ నాతో ఎప్పుడూ ఎదురుగా మాట్లాడని కబుర్లు తెలియజేశాయి. మమ్మీ రాసిన ఉత్తరాలు కేవలం ప్రేమ చూపి సాఫ్ట్ గా కనిపించే మమ్మీ లో ఎంత ధైర్యం,అలోచనా ఉందో, ఆమె లోని ఒక స్త్రీ ని కూడా తెలియజేశాయి. మనకు తెలిసిన మనుషుల్లోనే మరో దాగి ఉన్న కోణం చూపించగలిగే శక్తి ఉత్తరాలకు ఉంది.

క్లాస్ మేట్ అబ్బాయి రాసిన ఉత్తరం అప్పట్లో చిరాకొచ్చినా, అయ్యో నాకోసం అంత ఆలోచించాడా ఎంత టైము నాకు లెటర్ రాయడానికి ఇచ్చాడా అని ఆలోచిస్తే జాలి వేస్తుంది, ఇప్పుడు ఎంతో సీరియస్ గా జీవితంలో పడిపోయిన మనకి ఆ చిన్న విషయాలలో ఉన్న ఇంత ఆనందం తెలిసొచ్చింది. దాదాపు 10,15 సంవత్సరాలు గా అసలెవరైనా ఉత్తరాలు రాసుకుంటున్నారా? నేనైతే రాయట్లేదు. చిన్నప్పుడు ఇన్లాండ్ కవర్లు కొనడం, నీట్ గా ఉత్తరాలు రాయటం, రోజూ పోస్ట్ చెయ్యటం, పోస్ట్ మేన్ మనకి ఉత్తరం తెస్తాడని ఎదురుచూడటం, ఒకేసారి 3,4 ఉత్తరాలొస్తే గొప్ప అయిపోవటం, హాస్టల్ లో అయితే ఇక చెప్పక్కర్లేదు, ఏ అమ్మాయికి ఎక్కువ ఉత్తరాలొస్తే ఆమె ఒక పెద్ద టాపిక్, తన వైపు ఈర్ష్యతో చూడటం, ఇంకో ఉత్తరం వచ్చేవరకు చదివినదే మళ్ళీ మళ్ళీ చదవటం. కొన్ని ఫ్రెండ్స్ కి పేరెంట్స్ కి చూపించేవి, కొన్ని చూపిస్తే ఏమంటారో అని భయపది దాచేసేవి, లేదా చింపేసేవి. కొన్ని బాధలో చదువుకునేవి, కొన్ని సంతోషంగా చదువుకునేవి.

ఉత్తరం రాయడానికి ప్రతి ఒక్కరు కాసేపు ఈలోకం నుండి బయటకు వెళ్ళి ఊహా లోకానికి వెళ్ళాలి, మనం ఎవరికి రాస్తున్నామో వాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నట్లు ఊహించుకోవాలి, నవ్వాలి, కోప్పడాలి, ఆలోచించాలి,ఇంకా ఎన్నెన్నో గుర్తు చేసుకోవాలి. ఒక్కొసారి మొదలు పెట్టిన ఉత్తరం రాయలేక పోతాము, కారణం రాయడానికి ఆ మనిషితో మానసిక సంభాషణ చేసే పరిస్థితులు కుదరక. అంటే ఉత్తరం రాయటం అంటే ఎదో కెలకటం కాదు మనసు పెట్టి సంభాషించడం.


ఇప్పుడు బహుశా 10,15 సంవత్సరాలుగా నాకు ఒక్క ఉత్తరం కూడా రాలేదు,నేను రాయలేదు. ఇంటర్ నెట్ వచ్చాక ఎప్పుడైన ఫ్రెండ్స్ మెయిల్ చేస్తారు, లేదా ఎస్.ఎం.ఎస్ లేదా ఆన్ లైన్ చాటింగ్. కాని ఆ మనిషి లేకుండా ఎదురుగా ఊహిస్తూ ఊహలకి రెక్కలిస్తూ, భావాన్ని స్వతంత్రంగా రాయగలిగితే వచ్చే ఎఫెక్ట్ వీటిలో లేదేమో! తరువాత ఆ ఉత్తరాన్ని దాచుకొని, కొన్నాళ్ళ తరువాత ఆ నలిగిన కాగితాన్ని చదువుకుని కాలంలో వెనక్కి పరిగెత్త గలిగే ఆనందం వీటిలో రాదేమో!

నేను టెక్నాలజీకి వ్యతిరేకిని కాను,కాని ఇలాంటి సున్నిత భావాలు, సుకుమార సాన్నిహిత్యం ఇచ్చే ఉత్తరాలకే నా ఓటు.

ప్రియుడు ప్రియురాలిని లేదా భర్త భార్యని పొగడటం కూడా ఉత్తరాలలోనే అందంగా ఉంటుంది, ఆ తొలి రోజుల మధుర భావం ఎప్పటికీ నిలిచిపోయే ఒక ప్రేమ లేఖ, వదిలి ఊరెళితే వచ్చే విరహ లేఖ, ఆచారాలు, పెద్దలు పేరు తో నన్ను దూరం చేస్తున్నావని సున్నితంగా తిట్టుకునే కలహ లేఖ,దూరం గా వున్న బిడ్డకి అమ్మ రాసే అమృత లేఖ, నాన్న డబ్బు పంపుతూ రాసే బుద్ధుల లేఖ, అక్క చెల్లెళ్ళు రాసుకునే కలగాపులగం లేఖ, అన్న దమ్ములు రాసుకునే పోటీ లేఖ, స్నేహితులు రాసుకునే తరగని కబుర్ల చిలిపి లేఖ, గురువు రాసే మార్గదర్శక లేఖ, గడుగ్గాయిలు రాసే గడసరి లేఖ, హాస్టల్ నుండి వార్డెన్ కి అర్ధం కాకుండా రాసే కంప్లైంట్ లేఖ...ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎన్నో, ఎన్నెన్నో...

మీ జీవితంలో కూడా ఎన్నో రకాల లేఖలు వచ్చి ఉంటాయి, ఒకసారి గుర్తు చేసుకోండి, వీలైతే ఒకరికి మీరు లేఖ రాసి సర్ప్రైజ్ చెయ్యండి. నేను కూడా అదే ప్లాన్ లో ఉన్నాను. ఇంతకీ ఎవరికి రాయాలబ్బా???? నాకు ఎప్పుడూ లెటర్ రాయని రెడ్డిని తిడుతూ రాయనా? లేక నేను పట్టించుకోకపోయిన నాకు లవ్ లెటర్స్ రాసిన వాళ్ళలో ఎవరినైనా ఎక్కడున్నారో కనిపెట్టి అప్పుడు తప్పు చేశాను, ఇప్పుడు జవాబు ఇస్తున్నా అని రాయనా???

Saturday, July 21, 2012

బ్లాగాలని వుంది

బ్లాగాలని వుంది. సినిమా టైటి ల్  కాదు, నా ఫీలింగ్. ఏ మ0టారు ?

ఒకసారి నా పోస్ట్ లు చదివి మళ్ళీ నిర్ణయ0 తీసుకుంటా 

Friday, November 11, 2011

ఒక ఇన్ ఫర్మేషన్ అలాగే ఇన్విటేషన్.


హలో ఆల్..మీ అందరికి ఒక ఇన్ ఫర్మేషన్ అలాగే ఇన్విటేషన్.

మా ప్రోగ్రాం లో చిల్డ్రన్స్ డే సంధర్భంగా "కేరింతలు" అని 500 మంది హెచ్.ఐ.వి కి గురికాబడిన, బాధింపబడిన పిల్లలతో 2 రోజుల ప్రొగ్రాం చేస్తున్నాము. అందులో భాగంగా 14 నవంబర్ సాయంత్రం నెక్లేస్ రోడ్ లో కేండల్ లైట్ వాక్ వుంది. సో ఎవరికైనా ఇంట్రస్ట్ వుంటే మీరు అందులో పాల్గొనవచ్చు. దూరంలో వున్నవాళ్ళకి కుదరదు కాని దగ్గరలో వున్న వాళ్ళకి కుదురుతుంది. మామూలు పిల్లల లాగానే వీరికి అవే ఆశలు, హక్కులు, నైపుణ్యాలు వుంటాయని చెప్పటమే ఈ కేరింతల వుద్దేశ్యం.

పిల్లలికి చాలా ప్రోగ్రాములు, పోటీలు,ఆటలు ఏర్పాటు చేస్తున్నాము,పిల్లలు ఎంజాయ్ చేస్తారనే ఆశతో. అవకాశాలు లేక, అవసరమైన సదుపాయం లేక, జీవితం సరైన గాడిలో లేకపోవటం వలన ఎంతో సంతోషం గా గడపాల్సిన బాల్యం కస్టాలపాలైపోతుంది ఎందరో పిల్లలికి. అటువంటి ఎందరో పిల్లలు వారి జీవితంలో ఎప్పుడూ ఊహించని ఆట పాటలు చూసే అవకాశం ఈ కేరింతలు. నాకు చాలా సంతోషం గా వుంది. అంతమంది పిల్లలితో ప్రోగ్రాం అంటే కష్టమే కాని ఆ కస్టం చాల ఇష్టం గా వుంది.

Monday, August 22, 2011

వర్షం కురిసిన ఒక రోజు



రవి(డ్రైవర్): మేడం మీరు ఎయిడ్స్ మేడమా?

నేను: !!!!..అంటే?

రవి: అదే మేడం రెండ్రోజుల నుండి మీ మాటల బట్టి మీరు ఎయిడ్స్ డిపార్ట్ మెంట్ అని అర్ధం అయింది, మీరు ఎయిడ్స్ మేడమే కదా?

నేను: ఆ...అవును. నేను ఎయిడ్స్ మేడం నే

రవి: మేడం మీదగ్గర ఎయిడ్స్ కి సంబందించి బుక్స్ వుంటాయా?

నేను: ఆ ..వుంటాయి.

రవి: నాకు కొన్ని ఇవ్వండి, నేను చదువుతాను. నేను తెలుసుకోవాలి

నేను: నిన్ననే అడగాల్సింది (ఈ టాక్సి 2 డేస్ కి బుక్ చేసుకున్నా) ఇప్పుడు వెళ్ళిపోతున్నప్పుడు అడిగితే ఎలా? నా దగ్గర పట్టుకొని తిరగను కదా.

రవి: నేను తెలుసుకొని మొత్తం మా డ్రైవర్స్ అందరికీ చెప్తానండి.

నేను: కరక్టే మంచి ఆలోచన, తరువాత ఎప్పుడైనా వస్తానంటే తీసి పెడతాను రవీ, లేదంటే నువ్వేమి తెలుసుకోవాలో నన్ను అడుగు చెప్తాను.

రవి: ఎయిడ్స్ రాకుండా ఎలా వుండాలి, ఏ మందులు వాడాలి అవి అన్నీ చదివితే నాకు బాగుంటుంది అందరికి చెప్పడానికి. పుస్తకాలన్నీ అందరికి అందుబాటులో వుంటే బాగుంటుంది కదా మేడం.

(కండోం వాడడం ఒకటే అన్నిటికీ మంచి పద్ధతి, ఒక్క ఎయిడ్స్ మాత్రమే కాదు చాలా వుపయోగాలు. ఎయిడ్స్ వచ్చిన వాళ్ళకి కూడా మందులు పని చెయ్యాలంటే కూడా కండోం వాడాలి. అని చెప్పాలనుకున్నాను. కానీ అది తనకి తెలీకుండా వుంటుందా అనో, కొంచెం మొహమాటమో అనిపించి ఆగిపోయా. అది ప్రొఫెషనలిసం కాదు అని తెలిసి కూడా)

నేను: అవును రవి, కానీ గవర్నమెంట్, ఇతర సంస్థలు అన్నీ కూడా ఎయిడ్స్ సంబందించి అంత సమాచారం పేపర్లలో, పుస్తకాలలో,టి.వి. లో ఇస్తున్నారు. అంతే కాదు ప్రతీ చోట ముఖ్యంగా హైవేలలో కండోంస్ ఫ్రీ గా అందుబాటులో పెడుతున్నారు.

రవి: ఇవన్నీ మాకు తెలీదండి.ఎవరికీ అందుబాటులో లేకుండా వుంచితే గవర్నమెంట్ బాధ్యత తీరిపోదు కదండీ. మీరేమీ అనుకోకండి, గవర్నమెంట్ వల్లే మన రాష్టంలో ఎయిడ్స్ పెరిగిపోతుందండి, అందరికి అన్ని విషయాలు తెలీవు.

అంతే కాదు మేడం అందరికీ అన్ని కండోంస్ పడవు. కొందరికి కొన్ని బ్రాండ్లే పడతాయి, ఎలర్జీ వస్తుంది కొందరికి, కొందరికి ఇంక వేరే కంప్లైంట్స్ వున్నాయి

నేను: ( నేను ఈ సెక్టర్ లోకి వచ్చాక సెక్స్ వర్కర్స్ కానీ, ఇతరులు కాని చెప్పినది కండోం వాడితే వారికి సరిగా ఎంజాయ్ మెంట్ వుండదని వాడరు అని) ఎలర్జీ కి ట్రీట్మెంట్ వుంది కానీ ఎయిడ్స్ కి ట్రీట్మెంట్ లేదని చెప్పండి అన్నాను.

తరువాతా ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుండిపోయాము. నేను రెండ్రోజులుగా సంగారెడ్డి లో పని వుండి టాక్సి బుక్ చేసుకుని వెళ్ళి, తిరిగి వచ్చేస్తున్నా.సాయంత్రం 3.30 అయింది. కానీ నల్లటి మేఘాలు ఆకాశాన్ని కప్పేసి చీకటిగా చిన్న వర్షం మొదలై చల్లగా వుంది. నాకు వర్షం అన్నా, ఈ చల్లదనం అన్నా చాలా ఇష్టం. ట్రాఫ్ఫిక్ ఎక్కువుంటుందని త్వరగా వెళ్ళిపోవాలని రవి స్పీడ్ గా వెళ్తున్నాడు. సరే నా ఫేవరెట్ పని వుందిగా చేద్దామని బుక్ తీసా..."ద 3 మిస్టేక్స్ ఆఫ్ మై లైఫ్", చేతన్ భగత్ పుస్తకం. నిన్న ఒక ఫ్రెండ్ దగ్గర తీసుకున్నా త్వరగా చదివి ఇచ్చేయాలి. ఎప్పటిలాగే భామ కి పుస్తకం మొదలు పెట్టేముందు ఎస్.ఎం.ఎస్ చేశా. పలానా బుక్ మొదలు పెట్టా అని. వెంటనే ఆన్సర్ వచ్చింది " హేవ్ యు డన్ అనీ వన్ ఆఫ్ ద మిస్టేక్స్?" అని

తప్పులు చేశావా అని అడుగుతుంది. తప్పు చెయ్యని వాళ్ళు ఎవరైనా వుంటారా? నేను అందరికంటే ఎక్కువే చేసి వుంటా. నాకెందుకో ఎక్కువ తప్పులు చేసిన వాళ్ళే ఎక్కువ నేర్చుకుంటారు జీవితం లో అనిపిస్తుంది. మన అంతరాత్మని చంపుకుని మంచి అనిపించుకునే కంటే, మంచి అమ్మాయి కాదు అనిపించుకోవడమే నాకు ఇష్టం. అయినా తప్పు ఒప్పులు ఎవరు నిర్ణయించాలి. మనకి ఆ సమయానికి అది కరెక్ట్ అనో , అవసరం అనో అనిపిస్తేనే కదా చేస్తాము.ఈ మధ్యనే ఒకరు చెప్పారు "ఒక్కొక్కరి పాయింట్ ఆఫ్ వ్యూ తేడా అంతే కాని మంచి చెడు అని వుండదు అని" ఇలా ఆలోచిస్తూ వర్షం చూస్తున్నా.ఇంత మంచి వాతావరణం. నాకు వర్షం చూస్తుంటే చాలా బాగుంది. ఇంటికి ఫోన్ చెద్దామనిపించి చేశాను. రెడ్డీ ఫోన్ బిజీ. ఈ రెడ్డి కి బుధ్ధి లేదు. మామూలు గా నేను పిచ్చి బిజీ గా వున్నప్పుడు కాల్ చేసి ఎప్పుడొస్తావు, త్వరగా వచ్చేయ్ అని విసిగిస్తాడు. ఇప్పుడు నేను మాట్లాడాలంటే ఎవరితోనో సోది వేసుకుంటున్నాడు.పాపం ఫోన్ లో సోది వెయ్యడులే. అసలే పిసినారి. ఏదో ఆఫీస్ పని అయివుంటుంది అని సర్ది చెప్పుకున్నా.

జీవితంలో ఎవరూ ఎప్పుడూ ఒకేలా వుండరు. పెళ్ళికి ముందు ఇద్దరం తెగ మాట్లాడుకునే వాళ్ళం. పెళ్ళి అయ్యాక కొన్నాళ్ళు నేను అదే రేంజ్ లో ఆశించేదాన్ని. కాని రెడ్డీ విసుక్కునే వాడు. తరువాత అలవాటైపోయింది. ఇప్పుడు నేను విపరీతమైన బిజీగా వున్నాను, ఇప్పుడు నేను అసలు ఫోన్ చెయ్యను, రెడ్డీ నే చేస్తుంటాడు. నా ఫోన్స్ అన్నీ లక్కీకి లేదా ఆఫీస్ పని మీద లేదా ఎప్పుడైనా ఫ్రెండ్స్ కి. ఇదే లైఫ్ సైకిల్ ఏమో! కాని అప్పుడు, ఇప్పుడూ కూదా ఏదో ధైర్యం.

ఇంతలో రవి ఫోన్ మోగింది. వాళ్ళ అమ్మగారనుకుంటా అవతలి మాటలు కూడా క్లియర్ గా వినిపిస్తున్నాయి తన ఫోన్ ప్రాబ్లెం అనుకుంటా. రవి వాళ్ళమ్మ గౌతమి ని ఎక్కడికి తీసుకెళ్ళావు రా వాళ్ళమ్మ ఫోన్ చేసి నీ దగ్గరే వుందని చెప్తుంది అని గట్టిగా అరుస్తుంది.

రవి: నేను డ్యూటీలో వున్నానే, వచ్చేసరికి రాత్రి 11 అవుతుంది అసలు,రాత్రికి రాలేనేమో. నాకు గౌతమి గురించి తెలీదు. కనుక్కొని చెప్తాలే, నువ్వు ఫోన్ పెట్టేయ్.

రవి ఆ తరువాత ఒక 30 కాల్స్ చేశాడు. సో కాల్డ్ గౌతమి కి, గౌతమి ఫ్రెండ్ కి, గౌతమి అన్నకి, గౌతమి అమ్మకి, రవి ఫ్రెండ్స్ కి, రవి వాళ్ళ అమ్మకి....ఇలా సాగింది లిస్ట్

మొత్తానికి నాకు అర్ధం అయింది ఏంటి అంటే గౌతమి, రవి కి మరదలు. పెళ్ళి చేసుకోబోయే అమ్మాయి. ఏదో చదువుతుంది, వాళ్ళ ఫ్రెండ్ హాస్టల్ కి వచ్చి వుంది. ఎవరికీ తెలీకుండా ఈరోజు గౌతమి, రవి కలవాలని ప్లాన్ చేసుకున్నారు, కానీ ఇంట్లో అనుమానం వచ్చింది. రవి గౌతమి కాసేపు ఫోన్లో పోట్లాడుకున్నారు. కాని రవి అందరికీ ఫోన్లు చేసి తను సిటీలో లేడని నమ్మకం కలిగించి అందరిని సెట్ చేసి మళ్ళీ గౌతమి కి ఫోన్ చేసి బ్రతిమలాడుతున్నాడు కొపం వద్దు అని. తను 6కి వస్తానని, అనుకోకుండా లేట్ అయిందని, తన ఫ్రెండ్ 7కి నైట్ డ్యూటీకి వెళ్ళిపోతాడు అప్పుడు మనం వాడి రూం కి వెళ్దాము అని చెప్పాడు.( అసలు నేను ఒకదాన్ని వున్నాననే ద్యాసే లేనట్లుంది, లేదా నన్ను మనిషిగా అనుకోలేదో?)

ఈ ఫోన్స్ అన్నీ మాట్లాడుతూనే రవి డ్రైవింగ్ చేస్తున్నాడు. హైదరాబాదులో పడిన వర్షానికి హుస్సేన్ సాగర్ పొంగినట్లు మురికి నీరు రోడ్ల మీద నిండిపోయింది. ట్రాఫిక్ పిచ్చి పిచ్చిగా వుంది. కార్ అసలు కదులుతున్నట్లే లేదు. నాకు కూడా ఇరిటేషన్ గా వుంది ట్రాఫిక్ వల్ల లేట్ అవుతుంటే. కాని నాతో పాటు తోడుగా వున్న వర్షం వల్ల సంతోషం కూడా. రవి డ్రైవింగ్ లో చాలా తేడా వచ్చేసింది. చాలా రేష్ గా వెళ్తున్నాడు. రెండు సార్లు వేరే వెహికల్స్ ని గుద్దించి తిరిగి వాళ్ళ మీద అరుస్తున్నాడు. " రవి మనకి తొందరలేదు, చూసుకొని డ్రైవ్ చెయ్యండి అన్నాను" నాకు తొందరగా వెళ్ళాలని వున్నా కూడా.

ఈ లోగా మళ్ళీ ఫోన్. గౌతమి. ఏదో చెప్పింది...నవ్వుతూ హేపీ గా మాట్లాడాడు. కాని ఆమె త్వరగా రమ్మంటుంది. ఈ ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా వుంది 8 అవుతుంది అని చెప్తున్నాడు. రోడ్ల మీద నీరు, వెహికల్స్ అన్నీ నిలబడిపోయాయి. రెండు మూడు సార్లు పక్కకి రూట్ మార్చి ట్రై చేశాడు. అన్ని రోడ్స్ అలాగే వున్నాయి. మొత్తానికి తార్నాక ఫ్లై ఓవర్ దగ్గరకి వచ్చాము. అక్కడ నీళ్ళు నిలబడి పోయాయి. అందరు స్లో గా వెళ్తున్నారు. కాని రవి అసహనంగా అటు ఇటూ ఎటు చిన్న సందు దొరికితే అక్కడ వెళ్ళిపోవాలని చూస్తున్నాడు. ఎందుకింత తొందర? గౌతమి కోసమా? తనకోసమే...హార్మోన్స్ తొందర.

టూ వీలర్స్ వాళ్ళందరు పైనుండి వర్షం, క్రింద నీళ్ళు, ప్రక్క వెహికల్స్ వాళ్ళెక్కడ నీళ్ళు తుళ్ళిస్తారో అని జాగ్రత్తగా వెళ్తున్నారు. నేను వాళ్ళందరి అవస్థ చూస్తూ బాధ పడుతున్నాను. వర్షం అందమైనదే కానీ...సౌకర్యమైనది కాదు. అందులోనూ హైదరాబాదులో కేవలం ఆదివారం వర్షం పడితే బాగుండు.చాలా వరకు జనాలు ఇళ్ళళ్ళో వుంటారు. ఇబ్బంది వుండదు. సండే మార్కెట్లు, మిగిలిన వాళ్ళకి తప్పదు. ఇలా ఆలోచిస్తూ వుండగానే రవి ఒకేసారి స్పీడ్ గా ఏక్సిలేటర్ ఇచ్చాడు. చుట్టుప్రక్కల వున్న అందరిని బురద సునామీ అల తాకినట్లు నీళ్ళు చిమ్ముతూ మా కార్ ముందుకి వెళ్ళిపోయింది. ఇద్దరు బైకర్స్ బ్యాలన్స్ తప్పారు. నా మనసు కి చాలా బాధ వేసింది, నేను స్కూటీ మీద వెళ్ళేప్పుడు, లేదా నడిచి వెళ్ళేప్పుడు ఏ వెహికల్ అయినా బురద చిమ్మితే చాలా కోపం వస్తుంది. మరి ఇప్పుడు మా వెహికల్ చేసిన పని ఏంటి?

నేను: రవీ, అంత స్పీడ్ వద్దు అని చెప్పాను కదా!! చూడండి వాళ్ళందరి మీద ఎలా బురద చిమ్మారో?

రవి: బైకుల వాళ్ళు ఎక్కడో సైడ్ చూసుకొని వెళ్ళాలి మేడం, రోడ్ మధ్యలోకి రాకూడదు...అని ఏదో గొణుక్కుంటూ మళ్ళీ స్పీడ్ పెంచాడు.

ఇంతలో మా ఇళ్ళు వచ్చింది. టూర్ స్లిప్ మీద సంతకం చేస్తూ...రవీ...మీ వాళ్ళందరిని కండోం వాడమని చెప్పు. గవర్నమెంటు కే కాదు మనకి కూడా బాధ్యత వుంటుంది. మన జీవితం మీద, ప్రక్క వాళ్ళ జీవితం మీద కూడా.....ఒక్క ఎయిడ్స్ విషయం లోనే కాదు...అన్ని విషయాలలో మన బాధ్యత వుంటుంది. హేపీ ఈవినింగ్...థాంక్స్ రవి, నన్ను జాగ్రత్తగా ఇంటికి తీసుకొచ్చినందుకు. మీరు కూడా చూసుకొని జాగ్రత్తగ వెళ్ళండి. రోడ్స్ బాగాలేవు.

అని చెప్పి బ్యాగు తీసుకొని...3 మిస్టేక్స్ ఆఫ్ మై లైఫ్ బుక్ తీసుకొని...ఇంట్లోకి బయలుదేరా. వర్షం కదా,లక్కీ ట్యూషన్ డుమ్మా కొట్టి వుంటాడు, రెడ్డీ కి వాడికి ఈ పూట టి.వి కొసం గొడవ వుంటుంది, వాడి స్కూల్ విషయాలన్నీ ఇప్పుడు చెప్తాడు విని వాడి ప్రశ్నలకి సమాధానాలు చెప్పాలి. ఈ పిల్లలు చిన్నప్పుడు అన్నీ అమ్మకి నాన్నకి చెప్తారు, పెద్దయ్యాక ఎందుకు అంత దూరమైపోతారు..??

 


Tuesday, July 5, 2011

ప్రేమ ని వ్యక్తం చేస్తే తప్పు


ఇది నాకు ఈ మద్య జరిగిన అనుభవం, నాకే కాదు మనలో ఎందరికో జరిగే అనుభవం. ఉదయాన్నే 9 గంటలకి మహబూబ్ నగర్ లో మీటింగ్ అన్నారని ఎంత కష్టపడినా 7 కి ముందు ఎం.జి.బి.ఎస్ కి వెళ్ళలేకపోయా. డైరెక్ట్ గా టాక్సి బుక్ చేసుకోవచ్చు కాని మహబూబ్ నగర్ లో తిరిగేది ఏమీ లేదు కదా ఎందుకు వేస్ట్ అని నాన్-స్టాప్ కి వెళ్తాను మీటింగ్ టైములో. ల్యాప్టాప్, ఇంక ఏవో చెత్త పనికిమాలిన పేపర్లు, కనీసం ఒక నవల, డైరీ, ఇంకా నా లేడీ స్టఫ్ తో నా బ్యాక్ బ్యాగ్ ఒక మినీ సూపర్ మార్కెట్, అది కాక నా బరువు, ఇవన్నీ మోసుకుంటూ ఆటో దిగి వాడితో ఎప్పటిలాగే మీటరు మీద దిగేటప్పుడు తప్ప ముందు అడగని ఎక్స్ ట్రా డబ్బుల గురించి గొడవపడిన చిరాకు మూడ్ లో పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళి ఎవరినో ఆల్ మోస్ట్ గుద్దేసా. తీరా చూస్తే అది ఒక లవ్ జంట. వాళ్ళు నన్నే కాదు ఎవరినీ పట్టించుకునేలా లేరు. ఇద్దరు చేతులు పట్టుకొని నడుస్తూ నన్ను గుద్దేసారు. (ఇప్పుడు వాళ్ళ మీద నెపం తోసేయొచ్చు)...అయినా నేనే సారి చెప్పి పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్ళినా కూడా రెడీ గా వున్న బస్ మిస్ అయ్యాను. సరే నెక్స్ట్ బస్ కి క్యూలో టికెట్ తీసుకుందాము అని కౌంటర్ దగ్గరికి వెళ్ళాను. అక్కడ రెండు లైన్లు(చిన్నవే) లేడీస్, జెంట్స్. అక్కడ నాముందు నిల్చున్న అమ్మాయి టికెట్ తీసే వుద్దేశం కంటే పక్క లైన్లో నిలబడిన తన భర్త అనుకుంటా అతనితో కళ్ళతో మాట్లాడుతుంది, కొత్త జంట లా వున్నరు. పక్క పక్క లైన్లు అయినా ఎదో ఒక నెపంతో చేతులు పట్టుకుంటున్నారు. నేను నవ్వు ఆపుకుంటూ వారికి కాస్త ప్రైవసీ ఇవ్వాలని ఎడంగా నిలబడి నా వంతు వచ్చాక టికెట్ తీసుకున్నాను.

ఇంక బస్ పాయింట్లో పెట్టే ప్రాసెస్ జరుగుతుంది అని అక్కడ చైర్స్ లో కూర్చున్నా. అక్కడ కూడా ఒక జంట. ఇద్దరు ఒకరి చేతులు ఒకరు పట్టుకొని ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. నాకేందుకో ప్రపంచం అంతా ప్రేమ మయం అనిపించింది. వాళ్ళ పక్కన ఒక సీట్ వదిలేసి కూర్చున్నా. ఇంతలో ఒకామె వచ్చింది. నన్ను పక్కకి జరుగు అని చెప్పింది. నేను కాస్త సందేహించా నేను ఆ జంట కి దొరికిన చిన్న ప్రైవసీ లోకి వెళ్ళలా? అని. ఇంతలో ఆమే వాళ్ళని చూసి మీరు చేతులు పట్టుకోవాలంటే మీ ఇంటికెళ్ళి పట్టుకోండి పోయి అని వెళ్ళి పక్కన కూర్చుంది. ఆమే కూర్చుంటే పర్వాలేదు. కానీ ఆ మాటతో వాళ్ళు ఇద్దరి మొహం చిన్నబోయింది. అక్కడ నుండి లేచి వెళ్ళిపోయారు. నేను ఆమె వైపు చూశాను. ఆమె కి పెళ్ళి అయింది అనడానికి బయటకి కనిపించే అన్ని గుర్తులు వున్నాయి. "ఈమె వాళ్ళాయన చెయ్యి అయిన పట్టుకుందా ఎప్పుడైనా?" అని అనుమానం వచ్చింది. తనేదో ఘనకార్యం చేసినట్లు నాతో కూడా చెప్తుంది ఇలాంటి వాళ్ళని వదలకూడదు, ఈ కాలం పిల్లలు పాడైపోతున్నారు అని ఏదో గొణుక్కుంటూ వుంది.

ఇంతలో ఎవరో వేరే వాళ్ళు వచ్చారు. ఆమె 20 సంవత్సరాలుండొచ్చు మొహం లో లేతదనం పోనేలేదు, కాని చంకలో ఒక పాప, 8 నెలలుండొచ్చు కడుపులో ఇంకో పాప, ఇంకో చేతిలో ల్గేజీ బ్యాగు, ఆమె ముందు స్పీడ్ గా నడుస్తూ ఆమెని త్వరగా నడవనందుకు అరుస్తూ, చేతిలో సెల్ ఫోన్ తప్ప ఇంకే లగేజీ లేని ఆమె భర్త వచ్చారు. అతను బస్సు కనుక్కోడానికి అటు ఇటూ పరిగెడుతున్నాడు ఆమె కూడా ఒక గమ్యం లేకుండా అతని వెంట పరిగెడుతుంది.ఇదంతా మా ఎదురుగానే జరుగుతుంది. ఇలాంటి వాళ్ళని వదిలేయొచ్చా?

ఇక్కడే కాదు మనదేశంలో పబ్లిక్ డిస్ప్లే ఆఫ్ లవ్(పి.డి.ఎల్) అనేది మన సౌత్ ఇండియాలో చాలా తక్కువ. అందులో ముంబై ఒక మొదటి స్థానం లో వుంటే, తమిళనాడు ఆఖరి స్థానంలో వుంది. మన ఆంద్రాలో ముఖ్యంగా హైదరాబాదులో చేతులుపట్టుకొని నడిచే జంటలు, బుజం మీద చేతులు వేసి నడిచే వాళ్ళు ఇలా కనిపిస్తారు. మన దేశంలో ఇది చాల తప్పు గా ఎందుకు భావిస్తారో నాకు అర్ధం కాదు. డీసెన్సీ అని చెప్పొచ్చు. కానీ పబ్లిక్ గా తాగి పడిపోవటం,గోడల మీద యూరిన్ చెయ్యటం, రోడ్ మీద ఉమ్మటం, ఆఫీస్ గోడల మీద ఉమ్మటం అన్నిటికంటే ఘోరం ఏంటంటే నడిరోడ్ మీద ఆడవాళ్ళని కొట్టడం, తిట్టడం ఇవన్నీ డీసెన్సీ నా? నా చిన్నప్పుడు మా వీదిలో రోజూ ఎవరో ఒకరు తాగి వచ్చి తన భార్యని రోడ్ మీదకి ఈడ్చుకొని వచ్చి కొట్టేవాళ్ళు. నేను పనిచేసిన ప్రతి పల్లెల్లో, ప్రతి ఊరిలో ఇలాంటివి కొన్ని వందలు వేలు రోజూ కనిపించే సంఘటనలు.

ద్వేషం, కోపం వ్యక్తం చెయ్యడాన్ని సహిస్తున్న మనం, ప్రేమ ని వ్యక్తం చేస్తే మాత్రం తప్పు పట్టడానికి రెడీ గా వుంటామా అనిపించింది. ప్రేమ వ్యక్తం చెయ్యటంలో వాళ్ళేమి హద్దులు దాటటం లేదే, మహా అయితే చేతులు పట్టుకుంటారు, దగ్గరగా కూర్చోవటం, నడవటం చేస్తారు పబ్లిక్ ప్లేస్ లలో. తల్లి దంద్రులు పిల్లలు ఎదురుగా గట్టిగా అరుచుకోవడానికి, తిట్టుకోవడానికి సందేహించరు కాని చేతులు పట్టుకోవడానికి, దగ్గరగా హగ్ చేసుకోవడానికి చాలా సందేహిస్తారు. దీని వల్ల పిల్లలేమి నేర్చుకుంటారు? ప్రేమ అనేది తప్పు పని, ఒకరినొకరు అవమానించుకోవడం అనేది చాలా సాదారణం అనే కదా?

అలా అని మరీ ఇండీసెంట్ గా బిహేవ్ చెసే వాళ్ళని సహించమని కాదు. అలాంటి వాళ్ళు నాకు ఎక్కడా పెడ్డగా కనిపించలేదు. బహుశా కొన్ని పేరుగాంచిన పార్కులు, ప్రదేశాలలో వుండొచ్చు.కాని నిజంగా ఇండీసెన్సీ కి, ప్రేమ ని వ్యక్తం చెయ్యడానికి తేదా మనకి తెలీదా?పబ్లిక్ అనే పదానికి కూడా అర్ధం మారిపోతుంది. మా మమ్మీ వాళ్ళ టైము లో నలుగురు కలిసి వుండే కుటుంబం లో స్వంత ఇళ్ళు కూడా పబ్లిక్ ప్లేసే అయ్యేది. కనీసం ఒకరితో ఒకరు పగటి పూట మాట్లాడుకున్న సంఘటనలు కూడా లేవేమో ఇంకా ముందు జెనరేషన్ లో. ఇప్పుడు వీధిలో, మాల్స్ లో, రోడ్ల పై ఇది పబ్లిక్ ప్లేస్ అయ్యింది. ఇంకా ముందు జెనెరేషన్ కి ఈ నిర్వచనం కూడా మారుతుంది.

ప్రేమని వ్యక్తం చెయ్యటం ఎంతమాత్రం తప్పుకాదు, కొత్త జంటలు చూడండి ఎంత ఆనందంగా వుంటారు. కాని కొంతకాలానికి ప్రేమ తప్పు అన్నట్లు ఎందుకు వ్యక్తం చెయ్యరు? ఎంతమందిలో వున్నా కళ్ళతో మాట్లాడుకోగలగటం, ఏ క్షణం లో అయినా నీకు నేనున్నాను అని తెలియచెప్పగలిగే చిన్న స్పర్శ. మనిద్దరం ఎప్పటికీ ఒకటే అని చెప్పగలిగే బుజాలమీద ఒక చెయ్యి. మన ప్రేమ పదిలం అని చెప్పే దగ్గరతనం ఇవన్నీ తప్పా? ప్రేమ తప్పు ఐతె అది నాలుగు గోడల మద్య చెయ్యటం కూడా తప్పే. ఒప్పయితే ఎక్కడైనా ఒప్పే.

ప్రపంచమంతా ఇలా ప్రేమని పంచటం, వ్యక్తం చెయ్యటం నేర్పితే ఎంత బాగుంటుంది, పక్క వారిని ప్రేమించటం కూడా అలవాటవుతుంది. పక్కన ప్రయాణించినా, కూర్చున్నా, నిల్చున్నా కూడా ఆడ మగ కనీసం నవ్వుకోవటం కూడా తప్పు అని చూసే దుర్దశ ఇలాంటి ప్రేమ వ్యక్తీకరణ తప్పు అనే భావం నుండే వచ్చింది. ఎదురెదురుగా ఇద్దరు మగాళ్ళు లేదా ఆడాళ్ళు కూర్చుంటే నవ్వగలిగే మనం ఒక ఆడ, మగ కూర్చుంటే ఏదో ఘోరం జరిగిపోతుందేమో అన్నట్లు మొహాలు మాడ్చుకొని కూర్చుని, ఎవరేమనేసుకుంటారో అనో నీచమైన ఆలోచనలు మదిలో మొదలయిపోయే స్థితి లో వున్నాము.

ప్రేమ ని తప్పుగా కాక ఒక మంచి గా చూడగలిగే స్థితి ఎప్పుడొస్తుందో? నేను ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నా, ఆరోజులు నాకిప్పటికీ గుర్తు ఎంత సంతోషమో మనసు నిండా, మా ఇద్దరికి ఖచ్చితంగా తెలుసు మేము కలిసి జీవిస్తామని, కానీ నలుగురిలో తన చెయ్యి పట్టుకొని నడవాలంటే భయం వేసేది. ఎందుకు? పోనీ పెళ్ళి కాలేదు అందుకు, సరే పెళ్ళయ్యాక రెడ్డి చెయ్యి పట్టుకునే రోడ్ మీద నడుస్తా అనుకునేదాన్ని. కాని ఇప్పుడు కూడా భయమే. ఇదెందుకు? ఇది నాకు వున్న జబ్బు, అంతే ప్రేమని వ్యక్తం చెయ్యలేకపోయే జబ్బు.
అది తప్పు అని అలోచిచే వాళ్ళందరు ఇలా నాలాగ జబ్బుతో ఎంతో సంతోషాన్ని మిస్ అవుతున్నారు.

Tuesday, June 28, 2011

ఇటువంటి ఒక ఆఫీసర్ మీ జీవితంలో ఎదురైతే ......


వెర్రోడి పెళ్ళాం ఊరందరికి వదిన అని సామెత. గవర్నమెంట్ వుద్యోగులు అంటే చాలు అందరూ తిట్టేస్తారు. కాని నిజానికి వాళ్ళకి చాలా పని వుంటుంది. నేను ఎక్కువగా చూసేది కలెక్టర్స్ ని, ప్రాజెక్ట్ డైరెక్టర్లు, వివిధ డిపార్ట్ మెంట్ హెడ్స్ ని. ఈరోజు కలెక్టర్ గారితో మాట్లాడి వచ్చాక అనిపించింది, ఎందుకని కలెక్టర్ల గురించి ఒక పోస్ట్ రాయకూడదు అని. అక్కడికి నాకేదో వందలమంది కలెక్టర్లు తెలుసని కాదు. కాని తెలిసిన వారిలో కొందరి మీద కొన్ని అభిప్రాయాలు వున్నాయి. అవి మీతో పంచుకోవాలని ఈ పోస్ట్.

నేను వుద్యోగం జాయిన్ అయిన కొత్తలో నాకు తెలిసిన మొట్టమొదటి కలెక్టర్ గారు జవహర్ రెడ్డి గారు. కలెక్టర్ అంటే నాకు మొదట గుర్తొచ్చేది అతనే. నన్ను ఇంటర్వ్యూ చేసిన బోర్డ్ లో అతను కూడా వున్నారు, ఇంత స్మార్ట్ గా వున్నారు కదా ఒక ప్రశ్న అయిన అడుగుతారేమో అని ఎదురు చూశా, అతను అలా చూస్తునే వున్నారు కాని ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడలేదు.పుట్టడమే కలెక్టర్ హోదాలో పుట్టారా అన్నట్లు వుంటారు. ఎంతో డిగ్నిఫైడ్ గా ఎక్కడా ఏమాటలో, భావంలో చూసినా ఒక డిగ్నిటీ కనిపిస్తుంది. అసలు అతను మాట్లాడుతుంటే అలాగే వినాలనిపించేది. నేనైతే అతన్ని అలా చూస్తూ నేను ఎందుకు కలెక్టర్ కాలేదా అని, అసలు ఐ.ఎ.ఎస్ అయితే అలాంటి డిగ్నిటీ వస్తుందేమో అనుకునేదాన్ని.

కాని ఆ అభిప్రాయం ఎక్కువ కాలం నిలబడలేదు. కొందరు ఐ.ఎ.ఎస్ లను చూసినతరువాత చదువు, పదవి, పొజిషన్ కాదు ఒక మనిషి ఏమి నేర్చుకున్నాడు అని కాదు నేర్చుకున్నదానిని ఎంత బాగా సంధర్భానికి అన్వయిస్తున్నాడు అనేదాన్ని బట్టి వుంటుంది. అందరు కలెక్టర్లు డైరెక్ట్ ఐ.ఎ.ఎస్ లు కాదు. కొందరు కర్ఫర్డ్. వాళ్ళల్లో కొందరికి వారు ఎక్కువకాలం పనిచేసిన డిపార్ట్మెంట్ వాసనలు ఎప్పటికి పోవు, కాని కొందరు అనుభవం తో వచ్చిన ఙ్ఞానం ఎలా అయినా గొప్పది అనిపించేలా వుంటారు.

జవహర్ రెడ్డి గారి తరువాత నాకు అంత బాగా నచ్చిన కలెక్టరు ప్రస్తుతం మా మెదక్ కలెక్టర్ సురేష్ కుమార్ గారు, తమిళాయన కాని ముద్దు ముద్దు గా అయినా చాల అనర్గళంగా తెలుగు మాట్లాడతారు. మాటల కంటే కూడా సమయం వేస్ట్ చెయ్యకుండా చాలా ఆర్గనైజ్డ్ గా పని చేస్తుంటారు. అసలు మెదక్ జిల్లా ఏదో అదృష్టం చేసుకుంది ప్రస్తుతం వున్న ఆఫీసర్లు అందరూ చాలా బాగా పనిచేస్తారు. మనం ఏమంటే గవర్నమెంట్ వాళ్ళు ఏమీ పని చెయ్యరు, అలాంటి వాళ్ళు ఇలాంటి వాళ్ళు అని అనుకుంటాము. కాని ఎవరో కొందరు తప్ప అందరూ చాలా మంచి వాళ్ళు వుంటారు. (అటునుండి ఇటు కూడా అయ్యుండ వచ్చు) కాని ఎవరికైనా సరే వుదయం 6 నుండి రాత్రి కనీసం 10 వరకు తల తిప్పుకోడానికి వీలుకాని పని వుంటుంది. నేను ఎప్పుడైనా వుదయాన్నే 6, 7 కి కేంప్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళినా, రాత్రి 10 కి అలా కలిసినా నాకు వాళ్ళని చూస్తే చాలా జాలి వేస్తుంది. వాళ్ళకంటే ముందు వాళ్ళ ఇంట్లో వాళ్ళ మీద వారి పేషిలో పని చేసే వారి మీద చాలా జాలి. ( మా ఇంట్లో వాళ్ళు నన్ను అచ్చేసి వదిలేశారనుకోండి).నా తరువాత ఇంకా వాళ్ళకి చాలా మందితో మాట్లాడాల్సిన వాళ్ళుంటారు. అన్ని విషయాలు గుర్తుపెట్టుకోవాలి, బుద్ధిగా రాసుకుంటారు, వింటారు, సలహాలిస్తారు, నిర్ణయాలు తీసుకుంటారు, ఆర్డర్స్ ఇస్తారు, ఇలా క్షణాలలో చాలా ప్రోసెస్ జరగాలి మెదడులో.

అసలు నాకు అందరికంటే ఇష్టం అయిన కలెక్టర్ ఎందరికో ఆదర్శం అయిన కలెక్టర్, ప్రస్తుతం ఎస్.ఇ.ఆర్.పి కి పి.డి అయిన రాజశేకర్ గారు. అతని పేరు చెప్తే తెలియని వాళ్ళు వుండరు. అంత మంచి పేరుంది. నేను అయితే అతనికి అదౄశ్య అభిమానిని. ఎందుకంటే ఎప్పుడు కలిసి పని చెయ్యలేదు, కనీసం చూడలేదు కాని అతనంటే చాలా చాలా ఇష్టం. నా దురదృస్టం నేను అతన్ని కనీసం చూడగలగటం ఎప్పుదు క్షణాల తేడాలో మిస్ అయిపోతాను. మొదట అతని గొప్పతనం విని పెద్ద అభిమాని అయిపోయాను. మొదటసారి 1999 లో అతన్ని కలిసే అవకాశం వచ్చింది నన్ను అనంతపూర్ ఎక్స్ పోజర్ కి పంపినప్పుడు ఆయన అక్కడ వెలుగు పి.డి. అక్కడ 3 రోజులున్నా అతని క్లాస్ కూడా వుంది మాకు కాని ఏదో అర్జెంట్ పని వుందని ఇంకో పెద్దాయనతో ఆ సెషన్ జరిపించారు. అయినా సరే అతన్ని చూడాల్సిందే అని నేను పట్టు బట్టి తరువాత రోజు వెళ్ళిపోయే ముందు ఆఫీస్ కి వెళ్ళాము. కాని మేము వెళ్ళేసరికి అతను లంచ్ కి వెళ్ళారంట (టైము సాయంత్రం 4) ఇక మాకు టైము లేకపోయింది. తరువాత మళ్ళీ అతన్ని కలిసే అవకాశం 2004 లో వచ్చింది, అప్పుడు అతను నెల్లూరు కలెక్టర్. సునామీ ప్రాజెక్ట్ లో నాకు నెల్లూరు పోస్టింగ్. మా కేర్ వాళ్ళందరు అతనితో కలిసి సర్వే కూడా చేశారు. ఇక నేను కలిసి పని చెయ్యబోతున్నా అనుకుని సంతోషించా. కాని నేను జాయిన్ అయిన రెండ్రోజులకి అతను రిలీవ్ అయిపోయారు. కనీసం చూడలేకపోయా. మొన్న పని కట్టుకొని హైదరబాదు లో ఎస్.ఇ.ఆర్.పి ఆఫీస్ కి అతన్ని కలవాలని వెళ్ళాను. వేరే పనులు కూడా వున్నాయిలెండి. ఆరోజు సార్ కేంప్ కి వెళ్ళారు. ఇక నాకు కోపం వచ్చింది. ఈ విషయం తెలిసిన చాలా మంది నన్ను ఎగతాళి కూడా చేస్తుంటారు. నేను అడుగుపెడితే రాజశేకర్ గారికి ట్రాన్స్ఫర్ అని.జీవితంలో ఒకసారన్నా కలిసి........ఏమి చెప్పాలి? ఏమో నాకు ఒక ప్లాన్ అని ఏమీ లేదు. కొందరు ప్రమోషన్లు మీద మినిష్టర్స్ కి సెక్రటరీ గా వెళ్ళిపోతారు, వారికి ఇన్ ఫ్లుఎన్స్ వుంటుంది కాని పనిలో ఏమాత్రం సంతృప్తి వుంటుందని ఈ సారి అడిగి చూస్తా కన్నబాబు గారిని, అమరేంద్ర గారిని.

నేను చెప్పేది ఏంటి అంటే ఒక్క కలెక్టర్లే కాదు చాలా మంది ముఖ్యమైన పొజిషన్లో వున్న ఎందరో గొప్ప వ్యక్తులున్నారు. మా అదిలాబాద్ జె.సి స్యామ్యూల్ ఆనంద్ గారు, మొదట అతన్ని కలిసి మాట్లాడే వాళ్ళకి ఎవరికైనా కోపం వస్తుంది. ఎందుకంటే మనం మాట్లాడుతుంటే అతను చేతులతో మొహం తుడుచుకుంటూ, కళ్ళు మూసుకుంటూ ఏదో ఆలోచిస్తూ ఆడుకుంటుంటూ వుంటారు.కోపం తో మనం బయటికి వచ్చిన తరువాత గేట్ దాటేలోపల మన పని మొదలయిపోతుంది. అంత ఫాస్ట్ గా రియాక్ట్ అవుతారు. మనిషిని చూసి అపార్ధం చేసుకోకూడదు అని అతని పని చూస్తే తెలుస్తుంది.ఇక విజయకుమార్ గారు, గిరిజా శంకర్ గారు వంటి వాళ్ళతో ఒకసారి పరిచయం వారి పని తీరు చూశాక ఆ జాబ్ వదిలేసినా, ఎక్కడికెళ్ళినా ఆ బంధం కొనసాగుతుంది. కొందరు కొత్త ఐ.ఎ.ఎస్. టాపర్స్ ముత్యాల రాజు లాంటి వారు వుంటారు వాళ్ళకి కొంత కాలం అయ్యే వరకు ఒక స్టైల్ అంటూ రాదు.కొంత డక్కాముక్కీలు తిన్నాక వారిదంటూ ఒక ప్రత్యేక స్టైల్ వస్తుంది,నేను మొదట్లో చూసిన సంజయ్ జాజు గారికీ ఇప్పటి కీ చాలా తేడా వచ్చింది.

నాకేమనిపిస్తుందంటే కాస్త యంగ్ గా వున్న ఆఫీసర్స్ ని వుంచాలి. కాస్త ఏజ్ అయిన తరువాత పెద్దగా నిర్ణయాలు స్పీడ్ అవసరం లేని పదవుల్లో వెయ్యాలి. 90% మందికి కొంత వయసొచ్చక స్పీడ్ తగ్గి పోతుంది, అది మెచ్యూరిటీ అనుకోవాలేమో!. కాని కొందరికి అసలు పనిలో ఎప్పటికీ వయసవ్వదేమో!!వుదాహరణకి ప్రస్తుతం ఎన్.ఆర్.ఇ.జి.ఎస్.(ఉపాది హామీ పధకం) డైరెక్టర్ మురళి గారు. అతను రోబో లాగా పని చేస్తుంటారు. నిజంగా అతని నడక, ఆఫీసులో లేదా మీటింగ్స్ లో అతని పని తీరు, మాట తీరు 10 సంవత్సరాలుగా కొంత కూడా స్పీడ్ తగ్గటం చూడలేదు. అసలు చాలా మంది పని తీరు ఎంత ఆర్గనైజ్డ్ గా వుంటుందో అసలు. నేను ఎవరిదగ్గరికైనా వెళ్ళే ముందు కొంత హోంవర్క్ చేస్తా, ఏమి విషయాలు మాట్లాడాలని పాయింట్స్ రాసుకోవటం, ఏది ముందు చెప్పాలి, ఏ విషయం కాస్త తరువాత చెప్పాలి వంటివి ముందే అనుకొని వెళ్తాను. కాని కొందరు నాకంటే బుద్ధిమంతులుంటారు. నాకున్న మతిమరుపుకి లేదా ఓవర్ కాంఫిడెన్స్ కి ఒక్కో సారి ఏదైనా మర్చిపోయానో అప్పుడే అది అడుగుతారు. చాలా వరకు మనతో మాట్లాడుతూ నోట్స్ రాసుకుంటారు, కొందరైతే పోయినసారి రాసుకున్న పేజ్ కరెక్ట్ గా తీసి ప్రస్తుతం స్టేటస్ గురించి ఆ సంబందించిన అఫీషియల్స్ ని అడుగుతారు. చాలా నిర్ణయాలు వెంటనే తీసుకుంటారు.

అందరు మంచి వాళ్ళే అని పొగిడేస్తుంది...ఈమె మరీ ఓవర్ అనుకుంటున్నారా. అసలు వేరే రకం వాళ్ళని చూడలేదా ఆఫీసర్లలో అంటే చూశాను. కాని నాకు చెడు గుర్తుచేసుకోవటం కూడా ఇష్టం వుండదు. వ్యవస్థ లో లోపాలు అందరూ ఎలాగు చూస్తున్నారు. ఇలా కష్టపడి పనిచేసేవాళ్ళు, గొప్ప వ్యక్తిత్వం వున్న వారి గురించి మాట్లాడుకుంటే మంచిది, వాళ్ళ దగ్గర్ నేర్చుకోడానికి వుంటుంది, వారితో పని చేస్తే ఎంతో తృప్తి వుంటుంది.

రెండో రకం కూడా వున్నారు. విపరీతమైన బ్యూరోక్రసీ, ఆధిపత్యం చూపించుకోవటం, వచ్చిన వారి తో మర్యాద లేకుండా ప్రవర్తించడం, ఫైల్స్ మొహం మీద విసిరి కొట్టడం, తన క్రింద స్థాయి వాల్ల మీద అరవటం, పర్సనల్ గా నిందించటం,వ్యవస్థని తిట్టుకోవటం, అన్ని విషయాలలో తప్పులు వెతకడం, అనవసరమైన విషయాల పై శ్రద్ధ అసలు పని పక్కన పెట్టి నాయకుల వెంట మంచి పేరు కోసం ప్రమోషన్ల కోసం తిరిగుతూ పని ఎగ్గొట్టే వాళ్ళు, ఉద్యోగంలో స్థాయి పెరిగినా మెచ్యూరిటీ రాని వాళ్ళు.....ఇలా చాల పెద్ద లిస్ట్ వుంది. కాని అది అనవసరం.అనవసరం అంటే వాళ్ళగురించి చాలా అందరికీ తెలుసు. కాని ఇలా కష్టపడి పనిచేసే వాళ్ళని చూస్తే అసలు వీరి గురించి ఎవరూ మాట్లాడరేంటి అనిపిస్తుంది. తినడానికి, నిద్రకి, సెలవులకి మనకి ఎన్నో సదుపాయాలుంటాయి. కాని వీరికి జీవితంలో టైము అన్నదే వుండదు, చేసే వాళ్ళకి గవర్నమెంటు లో చాలా చాలా పని వుంది. మన అందరికంటే మన ప్రభుత్వం పని ఎక్కువ, ప్రభుత్వం యొక్క అవుట్ రీచ్ ఎక్కువ. ప్రభావం ఎక్కువ.......సమస్యలు కూడా ఎక్కువే. పని చెయ్యని వాల్లకు అవకాశాలు ఎక్కువ, పని చేసే వాళ్ళకి పని, అడ్డంకులు చాలా ఎక్కువ.

ఇటువంటి ఒక ఆఫీసర్ మీ జీవితంలో ఎదురైతే తప్పక అభినందించండి.నేను ఒక పోస్ట్ లో రాసినట్లు బాస్ హ్యాండ్సం అని వారి పని వల్లనే అనిపిస్తుంది. హార్డ్ వర్కర్స్, స్మార్ట్ వర్కర్స్ ఇలా ఎందరో మహానుభావులు.....అందరికీ వందనాలు. మీరు పడుతున్న శ్రమ వల్లనే మాకు ఎన్నో పనులు జరుగుతున్నాయి.జీవితంలో ఒక్క మనిషికైనా ఉపయోగపడగలిగే తృప్తి వర్ణించలేనిది అటువంటిది మీ వుద్యోగం మీకిచ్చిన అవకాశం. ధన్యం ఆ జీవితం.