ఒక ఇన్ ఫర్మేషన్ అలాగే ఇన్విటేషన్.

హలో ఆల్..మీ అందరికి ఒక ఇన్ ఫర్మేషన్ అలాగే ఇన్విటేషన్.

మా ప్రోగ్రాం లో చిల్డ్రన్స్ డే సంధర్భంగా "కేరింతలు" అని 500 మంది హెచ్.ఐ.వి కి గురికాబడిన, బాధింపబడిన పిల్లలతో 2 రోజుల ప్రొగ్రాం చేస్తున్నాము. అందులో భాగంగా 14 నవంబర్ సాయంత్రం నెక్లేస్ రోడ్ లో కేండల్ లైట్ వాక్ వుంది. సో ఎవరికైనా ఇంట్రస్ట్ వుంటే మీరు అందులో పాల్గొనవచ్చు. దూరంలో వున్నవాళ్ళకి కుదరదు కాని దగ్గరలో వున్న వాళ్ళకి కుదురుతుంది. మామూలు పిల్లల లాగానే వీరికి అవే ఆశలు, హక్కులు, నైపుణ్యాలు వుంటాయని చెప్పటమే ఈ కేరింతల వుద్దేశ్యం.

పిల్లలికి చాలా ప్రోగ్రాములు, పోటీలు,ఆటలు ఏర్పాటు చేస్తున్నాము,పిల్లలు ఎంజాయ్ చేస్తారనే ఆశతో. అవకాశాలు లేక, అవసరమైన సదుపాయం లేక, జీవితం సరైన గాడిలో లేకపోవటం వలన ఎంతో సంతోషం గా గడపాల్సిన బాల్యం కస్టాలపాలైపోతుంది ఎందరో పిల్లలికి. అటువంటి ఎందరో పిల్లలు వారి జీవితంలో ఎప్పుడూ ఊహించని ఆట పాటలు చూసే అవకాశం ఈ కేరింతలు. నాకు చాలా సంతోషం గా వుంది. అంతమంది పిల్లలితో ప్రోగ్రాం అంటే కష్టమే కాని ఆ కస్టం చాల ఇష్టం గా వుంది.

వర్షం కురిసిన ఒక రోజు

రవి(డ్రైవర్): మేడం మీరు ఎయిడ్స్ మేడమా?

నేను: !!!!..అంటే?

రవి: అదే మేడం రెండ్రోజుల నుండి మీ మాటల బట్టి మీరు ఎయిడ్స్ డిపార్ట్ మెంట్ అని అర్ధం అయింది, మీరు ఎయిడ్స్ మేడమే కదా?

నేను: ఆ...అవును. నేను ఎయిడ్స్ మేడం నే

రవి: మేడం మీదగ్గర ఎయిడ్స్ కి సంబందించి బుక్స్ వుంటాయా?

నేను: ఆ ..వుంటాయి.

రవి: నాకు కొన్ని ఇవ్వండి, నేను చదువుతాను. నేను తెలుసుకోవాలి

నేను: నిన్ననే అడగాల్సింది (ఈ టాక్సి 2 డేస్ కి బుక్ చేసుకున్నా) ఇప్పుడు వెళ్ళిపోతున్నప్పుడు అడిగితే ఎలా? నా దగ్గర పట్టుకొని తిరగను కదా.

రవి: నేను తెలుసుకొని మొత్తం మా డ్రైవర్స్ అందరికీ చెప్తానండి.

నేను: కరక్టే మంచి ఆలోచన, తరువాత ఎప్పుడైనా వస్తానంటే తీసి పెడతాను రవీ, లేదంటే నువ్వేమి తెలుసుకోవాలో నన్ను అడుగు చెప్తాను.

రవి: ఎయిడ్స్ రాకుండా ఎలా వుండాలి, ఏ మందులు వాడాలి అవి అన్నీ చదివితే నాకు బాగుంటుంది అందరికి చెప్పడానికి. పుస్తకాలన్నీ అందరికి అందుబాటులో వుంటే బాగుంటుంది కదా మేడం.

(కండోం వాడడం ఒకటే అన్నిటికీ మంచి పద్ధతి, ఒక్క ఎయిడ్స్ మాత్రమే కాదు చాలా వుపయోగాలు. ఎయిడ్స్ వచ్చిన వాళ్ళకి కూడా మందులు పని చెయ్యాలంటే కూడా కండోం వాడాలి. అని చెప్పాలనుకున్నాను. కానీ అది తనకి తెలీకుండా వుంటుందా అనో, కొంచెం మొహమాటమో అనిపించి ఆగిపోయా. అది ప్రొఫెషనలిసం కాదు అని తెలిసి కూడా)

నేను: అవును రవి, కానీ గవర్నమెంట్, ఇతర సంస్థలు అన్నీ కూడా ఎయిడ్స్ సంబందించి అంత సమాచారం పేపర్లలో, పుస్తకాలలో,టి.వి. లో ఇస్తున్నారు. అంతే కాదు ప్రతీ చోట ముఖ్యంగా హైవేలలో కండోంస్ ఫ్రీ గా అందుబాటులో పెడుతున్నారు.

రవి: ఇవన్నీ మాకు తెలీదండి.ఎవరికీ అందుబాటులో లేకుండా వుంచితే గవర్నమెంట్ బాధ్యత తీరిపోదు కదండీ. మీరేమీ అనుకోకండి, గవర్నమెంట్ వల్లే మన రాష్టంలో ఎయిడ్స్ పెరిగిపోతుందండి, అందరికి అన్ని విషయాలు తెలీవు.

అంతే కాదు మేడం అందరికీ అన్ని కండోంస్ పడవు. కొందరికి కొన్ని బ్రాండ్లే పడతాయి, ఎలర్జీ వస్తుంది కొందరికి, కొందరికి ఇంక వేరే కంప్లైంట్స్ వున్నాయి

నేను: ( నేను ఈ సెక్టర్ లోకి వచ్చాక సెక్స్ వర్కర్స్ కానీ, ఇతరులు కాని చెప్పినది కండోం వాడితే వారికి సరిగా ఎంజాయ్ మెంట్ వుండదని వాడరు అని) ఎలర్జీ కి ట్రీట్మెంట్ వుంది కానీ ఎయిడ్స్ కి ట్రీట్మెంట్ లేదని చెప్పండి అన్నాను.

తరువాతా ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుండిపోయాము. నేను రెండ్రోజులుగా సంగారెడ్డి లో పని వుండి టాక్సి బుక్ చేసుకుని వెళ్ళి, తిరిగి వచ్చేస్తున్నా.సాయంత్రం 3.30 అయింది. కానీ నల్లటి మేఘాలు ఆకాశాన్ని కప్పేసి చీకటిగా చిన్న వర్షం మొదలై చల్లగా వుంది. నాకు వర్షం అన్నా, ఈ చల్లదనం అన్నా చాలా ఇష్టం. ట్రాఫ్ఫిక్ ఎక్కువుంటుందని త్వరగా వెళ్ళిపోవాలని రవి స్పీడ్ గా వెళ్తున్నాడు. సరే నా ఫేవరెట్ పని వుందిగా చేద్దామని బుక్ తీసా..."ద 3 మిస్టేక్స్ ఆఫ్ మై లైఫ్", చేతన్ భగత్ పుస్తకం. నిన్న ఒక ఫ్రెండ్ దగ్గర తీసుకున్నా త్వరగా చదివి ఇచ్చేయాలి. ఎప్పటిలాగే భామ కి పుస్తకం మొదలు పెట్టేముందు ఎస్.ఎం.ఎస్ చేశా. పలానా బుక్ మొదలు పెట్టా అని. వెంటనే ఆన్సర్ వచ్చింది " హేవ్ యు డన్ అనీ వన్ ఆఫ్ ద మిస్టేక్స్?" అని

తప్పులు చేశావా అని అడుగుతుంది. తప్పు చెయ్యని వాళ్ళు ఎవరైనా వుంటారా? నేను అందరికంటే ఎక్కువే చేసి వుంటా. నాకెందుకో ఎక్కువ తప్పులు చేసిన వాళ్ళే ఎక్కువ నేర్చుకుంటారు జీవితం లో అనిపిస్తుంది. మన అంతరాత్మని చంపుకుని మంచి అనిపించుకునే కంటే, మంచి అమ్మాయి కాదు అనిపించుకోవడమే నాకు ఇష్టం. అయినా తప్పు ఒప్పులు ఎవరు నిర్ణయించాలి. మనకి ఆ సమయానికి అది కరెక్ట్ అనో , అవసరం అనో అనిపిస్తేనే కదా చేస్తాము.ఈ మధ్యనే ఒకరు చెప్పారు "ఒక్కొక్కరి పాయింట్ ఆఫ్ వ్యూ తేడా అంతే కాని మంచి చెడు అని వుండదు అని" ఇలా ఆలోచిస్తూ వర్షం చూస్తున్నా.ఇంత మంచి వాతావరణం. నాకు వర్షం చూస్తుంటే చాలా బాగుంది. ఇంటికి ఫోన్ చెద్దామనిపించి చేశాను. రెడ్డీ ఫోన్ బిజీ. ఈ రెడ్డి కి బుధ్ధి లేదు. మామూలు గా నేను పిచ్చి బిజీ గా వున్నప్పుడు కాల్ చేసి ఎప్పుడొస్తావు, త్వరగా వచ్చేయ్ అని విసిగిస్తాడు. ఇప్పుడు నేను మాట్లాడాలంటే ఎవరితోనో సోది వేసుకుంటున్నాడు.పాపం ఫోన్ లో సోది వెయ్యడులే. అసలే పిసినారి. ఏదో ఆఫీస్ పని అయివుంటుంది అని సర్ది చెప్పుకున్నా.

జీవితంలో ఎవరూ ఎప్పుడూ ఒకేలా వుండరు. పెళ్ళికి ముందు ఇద్దరం తెగ మాట్లాడుకునే వాళ్ళం. పెళ్ళి అయ్యాక కొన్నాళ్ళు నేను అదే రేంజ్ లో ఆశించేదాన్ని. కాని రెడ్డీ విసుక్కునే వాడు. తరువాత అలవాటైపోయింది. ఇప్పుడు నేను విపరీతమైన బిజీగా వున్నాను, ఇప్పుడు నేను అసలు ఫోన్ చెయ్యను, రెడ్డీ నే చేస్తుంటాడు. నా ఫోన్స్ అన్నీ లక్కీకి లేదా ఆఫీస్ పని మీద లేదా ఎప్పుడైనా ఫ్రెండ్స్ కి. ఇదే లైఫ్ సైకిల్ ఏమో! కాని అప్పుడు, ఇప్పుడూ కూదా ఏదో ధైర్యం.

ఇంతలో రవి ఫోన్ మోగింది. వాళ్ళ అమ్మగారనుకుంటా అవతలి మాటలు కూడా క్లియర్ గా వినిపిస్తున్నాయి తన ఫోన్ ప్రాబ్లెం అనుకుంటా. రవి వాళ్ళమ్మ గౌతమి ని ఎక్కడికి తీసుకెళ్ళావు రా వాళ్ళమ్మ ఫోన్ చేసి నీ దగ్గరే వుందని చెప్తుంది అని గట్టిగా అరుస్తుంది.

రవి: నేను డ్యూటీలో వున్నానే, వచ్చేసరికి రాత్రి 11 అవుతుంది అసలు,రాత్రికి రాలేనేమో. నాకు గౌతమి గురించి తెలీదు. కనుక్కొని చెప్తాలే, నువ్వు ఫోన్ పెట్టేయ్.

రవి ఆ తరువాత ఒక 30 కాల్స్ చేశాడు. సో కాల్డ్ గౌతమి కి, గౌతమి ఫ్రెండ్ కి, గౌతమి అన్నకి, గౌతమి అమ్మకి, రవి ఫ్రెండ్స్ కి, రవి వాళ్ళ అమ్మకి....ఇలా సాగింది లిస్ట్

మొత్తానికి నాకు అర్ధం అయింది ఏంటి అంటే గౌతమి, రవి కి మరదలు. పెళ్ళి చేసుకోబోయే అమ్మాయి. ఏదో చదువుతుంది, వాళ్ళ ఫ్రెండ్ హాస్టల్ కి వచ్చి వుంది. ఎవరికీ తెలీకుండా ఈరోజు గౌతమి, రవి కలవాలని ప్లాన్ చేసుకున్నారు, కానీ ఇంట్లో అనుమానం వచ్చింది. రవి గౌతమి కాసేపు ఫోన్లో పోట్లాడుకున్నారు. కాని రవి అందరికీ ఫోన్లు చేసి తను సిటీలో లేడని నమ్మకం కలిగించి అందరిని సెట్ చేసి మళ్ళీ గౌతమి కి ఫోన్ చేసి బ్రతిమలాడుతున్నాడు కొపం వద్దు అని. తను 6కి వస్తానని, అనుకోకుండా లేట్ అయిందని, తన ఫ్రెండ్ 7కి నైట్ డ్యూటీకి వెళ్ళిపోతాడు అప్పుడు మనం వాడి రూం కి వెళ్దాము అని చెప్పాడు.( అసలు నేను ఒకదాన్ని వున్నాననే ద్యాసే లేనట్లుంది, లేదా నన్ను మనిషిగా అనుకోలేదో?)

ఈ ఫోన్స్ అన్నీ మాట్లాడుతూనే రవి డ్రైవింగ్ చేస్తున్నాడు. హైదరాబాదులో పడిన వర్షానికి హుస్సేన్ సాగర్ పొంగినట్లు మురికి నీరు రోడ్ల మీద నిండిపోయింది. ట్రాఫిక్ పిచ్చి పిచ్చిగా వుంది. కార్ అసలు కదులుతున్నట్లే లేదు. నాకు కూడా ఇరిటేషన్ గా వుంది ట్రాఫిక్ వల్ల లేట్ అవుతుంటే. కాని నాతో పాటు తోడుగా వున్న వర్షం వల్ల సంతోషం కూడా. రవి డ్రైవింగ్ లో చాలా తేడా వచ్చేసింది. చాలా రేష్ గా వెళ్తున్నాడు. రెండు సార్లు వేరే వెహికల్స్ ని గుద్దించి తిరిగి వాళ్ళ మీద అరుస్తున్నాడు. " రవి మనకి తొందరలేదు, చూసుకొని డ్రైవ్ చెయ్యండి అన్నాను" నాకు తొందరగా వెళ్ళాలని వున్నా కూడా.

ఈ లోగా మళ్ళీ ఫోన్. గౌతమి. ఏదో చెప్పింది...నవ్వుతూ హేపీ గా మాట్లాడాడు. కాని ఆమె త్వరగా రమ్మంటుంది. ఈ ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా వుంది 8 అవుతుంది అని చెప్తున్నాడు. రోడ్ల మీద నీరు, వెహికల్స్ అన్నీ నిలబడిపోయాయి. రెండు మూడు సార్లు పక్కకి రూట్ మార్చి ట్రై చేశాడు. అన్ని రోడ్స్ అలాగే వున్నాయి. మొత్తానికి తార్నాక ఫ్లై ఓవర్ దగ్గరకి వచ్చాము. అక్కడ నీళ్ళు నిలబడి పోయాయి. అందరు స్లో గా వెళ్తున్నారు. కాని రవి అసహనంగా అటు ఇటూ ఎటు చిన్న సందు దొరికితే అక్కడ వెళ్ళిపోవాలని చూస్తున్నాడు. ఎందుకింత తొందర? గౌతమి కోసమా? తనకోసమే...హార్మోన్స్ తొందర.

టూ వీలర్స్ వాళ్ళందరు పైనుండి వర్షం, క్రింద నీళ్ళు, ప్రక్క వెహికల్స్ వాళ్ళెక్కడ నీళ్ళు తుళ్ళిస్తారో అని జాగ్రత్తగా వెళ్తున్నారు. నేను వాళ్ళందరి అవస్థ చూస్తూ బాధ పడుతున్నాను. వర్షం అందమైనదే కానీ...సౌకర్యమైనది కాదు. అందులోనూ హైదరాబాదులో కేవలం ఆదివారం వర్షం పడితే బాగుండు.చాలా వరకు జనాలు ఇళ్ళళ్ళో వుంటారు. ఇబ్బంది వుండదు. సండే మార్కెట్లు, మిగిలిన వాళ్ళకి తప్పదు. ఇలా ఆలోచిస్తూ వుండగానే రవి ఒకేసారి స్పీడ్ గా ఏక్సిలేటర్ ఇచ్చాడు. చుట్టుప్రక్కల వున్న అందరిని బురద సునామీ అల తాకినట్లు నీళ్ళు చిమ్ముతూ మా కార్ ముందుకి వెళ్ళిపోయింది. ఇద్దరు బైకర్స్ బ్యాలన్స్ తప్పారు. నా మనసు కి చాలా బాధ వేసింది, నేను స్కూటీ మీద వెళ్ళేప్పుడు, లేదా నడిచి వెళ్ళేప్పుడు ఏ వెహికల్ అయినా బురద చిమ్మితే చాలా కోపం వస్తుంది. మరి ఇప్పుడు మా వెహికల్ చేసిన పని ఏంటి?

నేను: రవీ, అంత స్పీడ్ వద్దు అని చెప్పాను కదా!! చూడండి వాళ్ళందరి మీద ఎలా బురద చిమ్మారో?

రవి: బైకుల వాళ్ళు ఎక్కడో సైడ్ చూసుకొని వెళ్ళాలి మేడం, రోడ్ మధ్యలోకి రాకూడదు...అని ఏదో గొణుక్కుంటూ మళ్ళీ స్పీడ్ పెంచాడు.

ఇంతలో మా ఇళ్ళు వచ్చింది. టూర్ స్లిప్ మీద సంతకం చేస్తూ...రవీ...మీ వాళ్ళందరిని కండోం వాడమని చెప్పు. గవర్నమెంటు కే కాదు మనకి కూడా బాధ్యత వుంటుంది. మన జీవితం మీద, ప్రక్క వాళ్ళ జీవితం మీద కూడా.....ఒక్క ఎయిడ్స్ విషయం లోనే కాదు...అన్ని విషయాలలో మన బాధ్యత వుంటుంది. హేపీ ఈవినింగ్...థాంక్స్ రవి, నన్ను జాగ్రత్తగా ఇంటికి తీసుకొచ్చినందుకు. మీరు కూడా చూసుకొని జాగ్రత్తగ వెళ్ళండి. రోడ్స్ బాగాలేవు.

అని చెప్పి బ్యాగు తీసుకొని...3 మిస్టేక్స్ ఆఫ్ మై లైఫ్ బుక్ తీసుకొని...ఇంట్లోకి బయలుదేరా. వర్షం కదా,లక్కీ ట్యూషన్ డుమ్మా కొట్టి వుంటాడు, రెడ్డీ కి వాడికి ఈ పూట టి.వి కొసం గొడవ వుంటుంది, వాడి స్కూల్ విషయాలన్నీ ఇప్పుడు చెప్తాడు విని వాడి ప్రశ్నలకి సమాధానాలు చెప్పాలి. ఈ పిల్లలు చిన్నప్పుడు అన్నీ అమ్మకి నాన్నకి చెప్తారు, పెద్దయ్యాక ఎందుకు అంత దూరమైపోతారు..??

 

ప్రేమ ని వ్యక్తం చేస్తే తప్పు

ఇది నాకు ఈ మద్య జరిగిన అనుభవం, నాకే కాదు మనలో ఎందరికో జరిగే అనుభవం. ఉదయాన్నే 9 గంటలకి మహబూబ్ నగర్ లో మీటింగ్ అన్నారని ఎంత కష్టపడినా 7 కి ముందు ఎం.జి.బి.ఎస్ కి వెళ్ళలేకపోయా. డైరెక్ట్ గా టాక్సి బుక్ చేసుకోవచ్చు కాని మహబూబ్ నగర్ లో తిరిగేది ఏమీ లేదు కదా ఎందుకు వేస్ట్ అని నాన్-స్టాప్ కి వెళ్తాను మీటింగ్ టైములో. ల్యాప్టాప్, ఇంక ఏవో చెత్త పనికిమాలిన పేపర్లు, కనీసం ఒక నవల, డైరీ, ఇంకా నా లేడీ స్టఫ్ తో నా బ్యాక్ బ్యాగ్ ఒక మినీ సూపర్ మార్కెట్, అది కాక నా బరువు, ఇవన్నీ మోసుకుంటూ ఆటో దిగి వాడితో ఎప్పటిలాగే మీటరు మీద దిగేటప్పుడు తప్ప ముందు అడగని ఎక్స్ ట్రా డబ్బుల గురించి గొడవపడిన చిరాకు మూడ్ లో పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళి ఎవరినో ఆల్ మోస్ట్ గుద్దేసా. తీరా చూస్తే అది ఒక లవ్ జంట. వాళ్ళు నన్నే కాదు ఎవరినీ పట్టించుకునేలా లేరు. ఇద్దరు చేతులు పట్టుకొని నడుస్తూ నన్ను గుద్దేసారు. (ఇప్పుడు వాళ్ళ మీద నెపం తోసేయొచ్చు)...అయినా నేనే సారి చెప్పి పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్ళినా కూడా రెడీ గా వున్న బస్ మిస్ అయ్యాను. సరే నెక్స్ట్ బస్ కి క్యూలో టికెట్ తీసుకుందాము అని కౌంటర్ దగ్గరికి వెళ్ళాను. అక్కడ రెండు లైన్లు(చిన్నవే) లేడీస్, జెంట్స్. అక్కడ నాముందు నిల్చున్న అమ్మాయి టికెట్ తీసే వుద్దేశం కంటే పక్క లైన్లో నిలబడిన తన భర్త అనుకుంటా అతనితో కళ్ళతో మాట్లాడుతుంది, కొత్త జంట లా వున్నరు. పక్క పక్క లైన్లు అయినా ఎదో ఒక నెపంతో చేతులు పట్టుకుంటున్నారు. నేను నవ్వు ఆపుకుంటూ వారికి కాస్త ప్రైవసీ ఇవ్వాలని ఎడంగా నిలబడి నా వంతు వచ్చాక టికెట్ తీసుకున్నాను.

ఇంక బస్ పాయింట్లో పెట్టే ప్రాసెస్ జరుగుతుంది అని అక్కడ చైర్స్ లో కూర్చున్నా. అక్కడ కూడా ఒక జంట. ఇద్దరు ఒకరి చేతులు ఒకరు పట్టుకొని ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. నాకేందుకో ప్రపంచం అంతా ప్రేమ మయం అనిపించింది. వాళ్ళ పక్కన ఒక సీట్ వదిలేసి కూర్చున్నా. ఇంతలో ఒకామె వచ్చింది. నన్ను పక్కకి జరుగు అని చెప్పింది. నేను కాస్త సందేహించా నేను ఆ జంట కి దొరికిన చిన్న ప్రైవసీ లోకి వెళ్ళలా? అని. ఇంతలో ఆమే వాళ్ళని చూసి మీరు చేతులు పట్టుకోవాలంటే మీ ఇంటికెళ్ళి పట్టుకోండి పోయి అని వెళ్ళి పక్కన కూర్చుంది. ఆమే కూర్చుంటే పర్వాలేదు. కానీ ఆ మాటతో వాళ్ళు ఇద్దరి మొహం చిన్నబోయింది. అక్కడ నుండి లేచి వెళ్ళిపోయారు. నేను ఆమె వైపు చూశాను. ఆమె కి పెళ్ళి అయింది అనడానికి బయటకి కనిపించే అన్ని గుర్తులు వున్నాయి. "ఈమె వాళ్ళాయన చెయ్యి అయిన పట్టుకుందా ఎప్పుడైనా?" అని అనుమానం వచ్చింది. తనేదో ఘనకార్యం చేసినట్లు నాతో కూడా చెప్తుంది ఇలాంటి వాళ్ళని వదలకూడదు, ఈ కాలం పిల్లలు పాడైపోతున్నారు అని ఏదో గొణుక్కుంటూ వుంది.

ఇంతలో ఎవరో వేరే వాళ్ళు వచ్చారు. ఆమె 20 సంవత్సరాలుండొచ్చు మొహం లో లేతదనం పోనేలేదు, కాని చంకలో ఒక పాప, 8 నెలలుండొచ్చు కడుపులో ఇంకో పాప, ఇంకో చేతిలో ల్గేజీ బ్యాగు, ఆమె ముందు స్పీడ్ గా నడుస్తూ ఆమెని త్వరగా నడవనందుకు అరుస్తూ, చేతిలో సెల్ ఫోన్ తప్ప ఇంకే లగేజీ లేని ఆమె భర్త వచ్చారు. అతను బస్సు కనుక్కోడానికి అటు ఇటూ పరిగెడుతున్నాడు ఆమె కూడా ఒక గమ్యం లేకుండా అతని వెంట పరిగెడుతుంది.ఇదంతా మా ఎదురుగానే జరుగుతుంది. ఇలాంటి వాళ్ళని వదిలేయొచ్చా?

ఇక్కడే కాదు మనదేశంలో పబ్లిక్ డిస్ప్లే ఆఫ్ లవ్(పి.డి.ఎల్) అనేది మన సౌత్ ఇండియాలో చాలా తక్కువ. అందులో ముంబై ఒక మొదటి స్థానం లో వుంటే, తమిళనాడు ఆఖరి స్థానంలో వుంది. మన ఆంద్రాలో ముఖ్యంగా హైదరాబాదులో చేతులుపట్టుకొని నడిచే జంటలు, బుజం మీద చేతులు వేసి నడిచే వాళ్ళు ఇలా కనిపిస్తారు. మన దేశంలో ఇది చాల తప్పు గా ఎందుకు భావిస్తారో నాకు అర్ధం కాదు. డీసెన్సీ అని చెప్పొచ్చు. కానీ పబ్లిక్ గా తాగి పడిపోవటం,గోడల మీద యూరిన్ చెయ్యటం, రోడ్ మీద ఉమ్మటం, ఆఫీస్ గోడల మీద ఉమ్మటం అన్నిటికంటే ఘోరం ఏంటంటే నడిరోడ్ మీద ఆడవాళ్ళని కొట్టడం, తిట్టడం ఇవన్నీ డీసెన్సీ నా? నా చిన్నప్పుడు మా వీదిలో రోజూ ఎవరో ఒకరు తాగి వచ్చి తన భార్యని రోడ్ మీదకి ఈడ్చుకొని వచ్చి కొట్టేవాళ్ళు. నేను పనిచేసిన ప్రతి పల్లెల్లో, ప్రతి ఊరిలో ఇలాంటివి కొన్ని వందలు వేలు రోజూ కనిపించే సంఘటనలు.

ద్వేషం, కోపం వ్యక్తం చెయ్యడాన్ని సహిస్తున్న మనం, ప్రేమ ని వ్యక్తం చేస్తే మాత్రం తప్పు పట్టడానికి రెడీ గా వుంటామా అనిపించింది. ప్రేమ వ్యక్తం చెయ్యటంలో వాళ్ళేమి హద్దులు దాటటం లేదే, మహా అయితే చేతులు పట్టుకుంటారు, దగ్గరగా కూర్చోవటం, నడవటం చేస్తారు పబ్లిక్ ప్లేస్ లలో. తల్లి దంద్రులు పిల్లలు ఎదురుగా గట్టిగా అరుచుకోవడానికి, తిట్టుకోవడానికి సందేహించరు కాని చేతులు పట్టుకోవడానికి, దగ్గరగా హగ్ చేసుకోవడానికి చాలా సందేహిస్తారు. దీని వల్ల పిల్లలేమి నేర్చుకుంటారు? ప్రేమ అనేది తప్పు పని, ఒకరినొకరు అవమానించుకోవడం అనేది చాలా సాదారణం అనే కదా?

అలా అని మరీ ఇండీసెంట్ గా బిహేవ్ చెసే వాళ్ళని సహించమని కాదు. అలాంటి వాళ్ళు నాకు ఎక్కడా పెడ్డగా కనిపించలేదు. బహుశా కొన్ని పేరుగాంచిన పార్కులు, ప్రదేశాలలో వుండొచ్చు.కాని నిజంగా ఇండీసెన్సీ కి, ప్రేమ ని వ్యక్తం చెయ్యడానికి తేదా మనకి తెలీదా?పబ్లిక్ అనే పదానికి కూడా అర్ధం మారిపోతుంది. మా మమ్మీ వాళ్ళ టైము లో నలుగురు కలిసి వుండే కుటుంబం లో స్వంత ఇళ్ళు కూడా పబ్లిక్ ప్లేసే అయ్యేది. కనీసం ఒకరితో ఒకరు పగటి పూట మాట్లాడుకున్న సంఘటనలు కూడా లేవేమో ఇంకా ముందు జెనరేషన్ లో. ఇప్పుడు వీధిలో, మాల్స్ లో, రోడ్ల పై ఇది పబ్లిక్ ప్లేస్ అయ్యింది. ఇంకా ముందు జెనెరేషన్ కి ఈ నిర్వచనం కూడా మారుతుంది.

ప్రేమని వ్యక్తం చెయ్యటం ఎంతమాత్రం తప్పుకాదు, కొత్త జంటలు చూడండి ఎంత ఆనందంగా వుంటారు. కాని కొంతకాలానికి ప్రేమ తప్పు అన్నట్లు ఎందుకు వ్యక్తం చెయ్యరు? ఎంతమందిలో వున్నా కళ్ళతో మాట్లాడుకోగలగటం, ఏ క్షణం లో అయినా నీకు నేనున్నాను అని తెలియచెప్పగలిగే చిన్న స్పర్శ. మనిద్దరం ఎప్పటికీ ఒకటే అని చెప్పగలిగే బుజాలమీద ఒక చెయ్యి. మన ప్రేమ పదిలం అని చెప్పే దగ్గరతనం ఇవన్నీ తప్పా? ప్రేమ తప్పు ఐతె అది నాలుగు గోడల మద్య చెయ్యటం కూడా తప్పే. ఒప్పయితే ఎక్కడైనా ఒప్పే.

ప్రపంచమంతా ఇలా ప్రేమని పంచటం, వ్యక్తం చెయ్యటం నేర్పితే ఎంత బాగుంటుంది, పక్క వారిని ప్రేమించటం కూడా అలవాటవుతుంది. పక్కన ప్రయాణించినా, కూర్చున్నా, నిల్చున్నా కూడా ఆడ మగ కనీసం నవ్వుకోవటం కూడా తప్పు అని చూసే దుర్దశ ఇలాంటి ప్రేమ వ్యక్తీకరణ తప్పు అనే భావం నుండే వచ్చింది. ఎదురెదురుగా ఇద్దరు మగాళ్ళు లేదా ఆడాళ్ళు కూర్చుంటే నవ్వగలిగే మనం ఒక ఆడ, మగ కూర్చుంటే ఏదో ఘోరం జరిగిపోతుందేమో అన్నట్లు మొహాలు మాడ్చుకొని కూర్చుని, ఎవరేమనేసుకుంటారో అనో నీచమైన ఆలోచనలు మదిలో మొదలయిపోయే స్థితి లో వున్నాము.

ప్రేమ ని తప్పుగా కాక ఒక మంచి గా చూడగలిగే స్థితి ఎప్పుడొస్తుందో? నేను ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నా, ఆరోజులు నాకిప్పటికీ గుర్తు ఎంత సంతోషమో మనసు నిండా, మా ఇద్దరికి ఖచ్చితంగా తెలుసు మేము కలిసి జీవిస్తామని, కానీ నలుగురిలో తన చెయ్యి పట్టుకొని నడవాలంటే భయం వేసేది. ఎందుకు? పోనీ పెళ్ళి కాలేదు అందుకు, సరే పెళ్ళయ్యాక రెడ్డి చెయ్యి పట్టుకునే రోడ్ మీద నడుస్తా అనుకునేదాన్ని. కాని ఇప్పుడు కూడా భయమే. ఇదెందుకు? ఇది నాకు వున్న జబ్బు, అంతే ప్రేమని వ్యక్తం చెయ్యలేకపోయే జబ్బు.
అది తప్పు అని అలోచిచే వాళ్ళందరు ఇలా నాలాగ జబ్బుతో ఎంతో సంతోషాన్ని మిస్ అవుతున్నారు.

ఇటువంటి ఒక ఆఫీసర్ మీ జీవితంలో ఎదురైతే ......

వెర్రోడి పెళ్ళాం ఊరందరికి వదిన అని సామెత. గవర్నమెంట్ వుద్యోగులు అంటే చాలు అందరూ తిట్టేస్తారు. కాని నిజానికి వాళ్ళకి చాలా పని వుంటుంది. నేను ఎక్కువగా చూసేది కలెక్టర్స్ ని, ప్రాజెక్ట్ డైరెక్టర్లు, వివిధ డిపార్ట్ మెంట్ హెడ్స్ ని. ఈరోజు కలెక్టర్ గారితో మాట్లాడి వచ్చాక అనిపించింది, ఎందుకని కలెక్టర్ల గురించి ఒక పోస్ట్ రాయకూడదు అని. అక్కడికి నాకేదో వందలమంది కలెక్టర్లు తెలుసని కాదు. కాని తెలిసిన వారిలో కొందరి మీద కొన్ని అభిప్రాయాలు వున్నాయి. అవి మీతో పంచుకోవాలని ఈ పోస్ట్.

నేను వుద్యోగం జాయిన్ అయిన కొత్తలో నాకు తెలిసిన మొట్టమొదటి కలెక్టర్ గారు జవహర్ రెడ్డి గారు. కలెక్టర్ అంటే నాకు మొదట గుర్తొచ్చేది అతనే. నన్ను ఇంటర్వ్యూ చేసిన బోర్డ్ లో అతను కూడా వున్నారు, ఇంత స్మార్ట్ గా వున్నారు కదా ఒక ప్రశ్న అయిన అడుగుతారేమో అని ఎదురు చూశా, అతను అలా చూస్తునే వున్నారు కాని ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడలేదు.పుట్టడమే కలెక్టర్ హోదాలో పుట్టారా అన్నట్లు వుంటారు. ఎంతో డిగ్నిఫైడ్ గా ఎక్కడా ఏమాటలో, భావంలో చూసినా ఒక డిగ్నిటీ కనిపిస్తుంది. అసలు అతను మాట్లాడుతుంటే అలాగే వినాలనిపించేది. నేనైతే అతన్ని అలా చూస్తూ నేను ఎందుకు కలెక్టర్ కాలేదా అని, అసలు ఐ.ఎ.ఎస్ అయితే అలాంటి డిగ్నిటీ వస్తుందేమో అనుకునేదాన్ని.

కాని ఆ అభిప్రాయం ఎక్కువ కాలం నిలబడలేదు. కొందరు ఐ.ఎ.ఎస్ లను చూసినతరువాత చదువు, పదవి, పొజిషన్ కాదు ఒక మనిషి ఏమి నేర్చుకున్నాడు అని కాదు నేర్చుకున్నదానిని ఎంత బాగా సంధర్భానికి అన్వయిస్తున్నాడు అనేదాన్ని బట్టి వుంటుంది. అందరు కలెక్టర్లు డైరెక్ట్ ఐ.ఎ.ఎస్ లు కాదు. కొందరు కర్ఫర్డ్. వాళ్ళల్లో కొందరికి వారు ఎక్కువకాలం పనిచేసిన డిపార్ట్మెంట్ వాసనలు ఎప్పటికి పోవు, కాని కొందరు అనుభవం తో వచ్చిన ఙ్ఞానం ఎలా అయినా గొప్పది అనిపించేలా వుంటారు.

జవహర్ రెడ్డి గారి తరువాత నాకు అంత బాగా నచ్చిన కలెక్టరు ప్రస్తుతం మా మెదక్ కలెక్టర్ సురేష్ కుమార్ గారు, తమిళాయన కాని ముద్దు ముద్దు గా అయినా చాల అనర్గళంగా తెలుగు మాట్లాడతారు. మాటల కంటే కూడా సమయం వేస్ట్ చెయ్యకుండా చాలా ఆర్గనైజ్డ్ గా పని చేస్తుంటారు. అసలు మెదక్ జిల్లా ఏదో అదృష్టం చేసుకుంది ప్రస్తుతం వున్న ఆఫీసర్లు అందరూ చాలా బాగా పనిచేస్తారు. మనం ఏమంటే గవర్నమెంట్ వాళ్ళు ఏమీ పని చెయ్యరు, అలాంటి వాళ్ళు ఇలాంటి వాళ్ళు అని అనుకుంటాము. కాని ఎవరో కొందరు తప్ప అందరూ చాలా మంచి వాళ్ళు వుంటారు. (అటునుండి ఇటు కూడా అయ్యుండ వచ్చు) కాని ఎవరికైనా సరే వుదయం 6 నుండి రాత్రి కనీసం 10 వరకు తల తిప్పుకోడానికి వీలుకాని పని వుంటుంది. నేను ఎప్పుడైనా వుదయాన్నే 6, 7 కి కేంప్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళినా, రాత్రి 10 కి అలా కలిసినా నాకు వాళ్ళని చూస్తే చాలా జాలి వేస్తుంది. వాళ్ళకంటే ముందు వాళ్ళ ఇంట్లో వాళ్ళ మీద వారి పేషిలో పని చేసే వారి మీద చాలా జాలి. ( మా ఇంట్లో వాళ్ళు నన్ను అచ్చేసి వదిలేశారనుకోండి).నా తరువాత ఇంకా వాళ్ళకి చాలా మందితో మాట్లాడాల్సిన వాళ్ళుంటారు. అన్ని విషయాలు గుర్తుపెట్టుకోవాలి, బుద్ధిగా రాసుకుంటారు, వింటారు, సలహాలిస్తారు, నిర్ణయాలు తీసుకుంటారు, ఆర్డర్స్ ఇస్తారు, ఇలా క్షణాలలో చాలా ప్రోసెస్ జరగాలి మెదడులో.

అసలు నాకు అందరికంటే ఇష్టం అయిన కలెక్టర్ ఎందరికో ఆదర్శం అయిన కలెక్టర్, ప్రస్తుతం ఎస్.ఇ.ఆర్.పి కి పి.డి అయిన రాజశేకర్ గారు. అతని పేరు చెప్తే తెలియని వాళ్ళు వుండరు. అంత మంచి పేరుంది. నేను అయితే అతనికి అదౄశ్య అభిమానిని. ఎందుకంటే ఎప్పుడు కలిసి పని చెయ్యలేదు, కనీసం చూడలేదు కాని అతనంటే చాలా చాలా ఇష్టం. నా దురదృస్టం నేను అతన్ని కనీసం చూడగలగటం ఎప్పుదు క్షణాల తేడాలో మిస్ అయిపోతాను. మొదట అతని గొప్పతనం విని పెద్ద అభిమాని అయిపోయాను. మొదటసారి 1999 లో అతన్ని కలిసే అవకాశం వచ్చింది నన్ను అనంతపూర్ ఎక్స్ పోజర్ కి పంపినప్పుడు ఆయన అక్కడ వెలుగు పి.డి. అక్కడ 3 రోజులున్నా అతని క్లాస్ కూడా వుంది మాకు కాని ఏదో అర్జెంట్ పని వుందని ఇంకో పెద్దాయనతో ఆ సెషన్ జరిపించారు. అయినా సరే అతన్ని చూడాల్సిందే అని నేను పట్టు బట్టి తరువాత రోజు వెళ్ళిపోయే ముందు ఆఫీస్ కి వెళ్ళాము. కాని మేము వెళ్ళేసరికి అతను లంచ్ కి వెళ్ళారంట (టైము సాయంత్రం 4) ఇక మాకు టైము లేకపోయింది. తరువాత మళ్ళీ అతన్ని కలిసే అవకాశం 2004 లో వచ్చింది, అప్పుడు అతను నెల్లూరు కలెక్టర్. సునామీ ప్రాజెక్ట్ లో నాకు నెల్లూరు పోస్టింగ్. మా కేర్ వాళ్ళందరు అతనితో కలిసి సర్వే కూడా చేశారు. ఇక నేను కలిసి పని చెయ్యబోతున్నా అనుకుని సంతోషించా. కాని నేను జాయిన్ అయిన రెండ్రోజులకి అతను రిలీవ్ అయిపోయారు. కనీసం చూడలేకపోయా. మొన్న పని కట్టుకొని హైదరబాదు లో ఎస్.ఇ.ఆర్.పి ఆఫీస్ కి అతన్ని కలవాలని వెళ్ళాను. వేరే పనులు కూడా వున్నాయిలెండి. ఆరోజు సార్ కేంప్ కి వెళ్ళారు. ఇక నాకు కోపం వచ్చింది. ఈ విషయం తెలిసిన చాలా మంది నన్ను ఎగతాళి కూడా చేస్తుంటారు. నేను అడుగుపెడితే రాజశేకర్ గారికి ట్రాన్స్ఫర్ అని.జీవితంలో ఒకసారన్నా కలిసి........ఏమి చెప్పాలి? ఏమో నాకు ఒక ప్లాన్ అని ఏమీ లేదు. కొందరు ప్రమోషన్లు మీద మినిష్టర్స్ కి సెక్రటరీ గా వెళ్ళిపోతారు, వారికి ఇన్ ఫ్లుఎన్స్ వుంటుంది కాని పనిలో ఏమాత్రం సంతృప్తి వుంటుందని ఈ సారి అడిగి చూస్తా కన్నబాబు గారిని, అమరేంద్ర గారిని.

నేను చెప్పేది ఏంటి అంటే ఒక్క కలెక్టర్లే కాదు చాలా మంది ముఖ్యమైన పొజిషన్లో వున్న ఎందరో గొప్ప వ్యక్తులున్నారు. మా అదిలాబాద్ జె.సి స్యామ్యూల్ ఆనంద్ గారు, మొదట అతన్ని కలిసి మాట్లాడే వాళ్ళకి ఎవరికైనా కోపం వస్తుంది. ఎందుకంటే మనం మాట్లాడుతుంటే అతను చేతులతో మొహం తుడుచుకుంటూ, కళ్ళు మూసుకుంటూ ఏదో ఆలోచిస్తూ ఆడుకుంటుంటూ వుంటారు.కోపం తో మనం బయటికి వచ్చిన తరువాత గేట్ దాటేలోపల మన పని మొదలయిపోతుంది. అంత ఫాస్ట్ గా రియాక్ట్ అవుతారు. మనిషిని చూసి అపార్ధం చేసుకోకూడదు అని అతని పని చూస్తే తెలుస్తుంది.ఇక విజయకుమార్ గారు, గిరిజా శంకర్ గారు వంటి వాళ్ళతో ఒకసారి పరిచయం వారి పని తీరు చూశాక ఆ జాబ్ వదిలేసినా, ఎక్కడికెళ్ళినా ఆ బంధం కొనసాగుతుంది. కొందరు కొత్త ఐ.ఎ.ఎస్. టాపర్స్ ముత్యాల రాజు లాంటి వారు వుంటారు వాళ్ళకి కొంత కాలం అయ్యే వరకు ఒక స్టైల్ అంటూ రాదు.కొంత డక్కాముక్కీలు తిన్నాక వారిదంటూ ఒక ప్రత్యేక స్టైల్ వస్తుంది,నేను మొదట్లో చూసిన సంజయ్ జాజు గారికీ ఇప్పటి కీ చాలా తేడా వచ్చింది.

నాకేమనిపిస్తుందంటే కాస్త యంగ్ గా వున్న ఆఫీసర్స్ ని వుంచాలి. కాస్త ఏజ్ అయిన తరువాత పెద్దగా నిర్ణయాలు స్పీడ్ అవసరం లేని పదవుల్లో వెయ్యాలి. 90% మందికి కొంత వయసొచ్చక స్పీడ్ తగ్గి పోతుంది, అది మెచ్యూరిటీ అనుకోవాలేమో!. కాని కొందరికి అసలు పనిలో ఎప్పటికీ వయసవ్వదేమో!!వుదాహరణకి ప్రస్తుతం ఎన్.ఆర్.ఇ.జి.ఎస్.(ఉపాది హామీ పధకం) డైరెక్టర్ మురళి గారు. అతను రోబో లాగా పని చేస్తుంటారు. నిజంగా అతని నడక, ఆఫీసులో లేదా మీటింగ్స్ లో అతని పని తీరు, మాట తీరు 10 సంవత్సరాలుగా కొంత కూడా స్పీడ్ తగ్గటం చూడలేదు. అసలు చాలా మంది పని తీరు ఎంత ఆర్గనైజ్డ్ గా వుంటుందో అసలు. నేను ఎవరిదగ్గరికైనా వెళ్ళే ముందు కొంత హోంవర్క్ చేస్తా, ఏమి విషయాలు మాట్లాడాలని పాయింట్స్ రాసుకోవటం, ఏది ముందు చెప్పాలి, ఏ విషయం కాస్త తరువాత చెప్పాలి వంటివి ముందే అనుకొని వెళ్తాను. కాని కొందరు నాకంటే బుద్ధిమంతులుంటారు. నాకున్న మతిమరుపుకి లేదా ఓవర్ కాంఫిడెన్స్ కి ఒక్కో సారి ఏదైనా మర్చిపోయానో అప్పుడే అది అడుగుతారు. చాలా వరకు మనతో మాట్లాడుతూ నోట్స్ రాసుకుంటారు, కొందరైతే పోయినసారి రాసుకున్న పేజ్ కరెక్ట్ గా తీసి ప్రస్తుతం స్టేటస్ గురించి ఆ సంబందించిన అఫీషియల్స్ ని అడుగుతారు. చాలా నిర్ణయాలు వెంటనే తీసుకుంటారు.

అందరు మంచి వాళ్ళే అని పొగిడేస్తుంది...ఈమె మరీ ఓవర్ అనుకుంటున్నారా. అసలు వేరే రకం వాళ్ళని చూడలేదా ఆఫీసర్లలో అంటే చూశాను. కాని నాకు చెడు గుర్తుచేసుకోవటం కూడా ఇష్టం వుండదు. వ్యవస్థ లో లోపాలు అందరూ ఎలాగు చూస్తున్నారు. ఇలా కష్టపడి పనిచేసేవాళ్ళు, గొప్ప వ్యక్తిత్వం వున్న వారి గురించి మాట్లాడుకుంటే మంచిది, వాళ్ళ దగ్గర్ నేర్చుకోడానికి వుంటుంది, వారితో పని చేస్తే ఎంతో తృప్తి వుంటుంది.

రెండో రకం కూడా వున్నారు. విపరీతమైన బ్యూరోక్రసీ, ఆధిపత్యం చూపించుకోవటం, వచ్చిన వారి తో మర్యాద లేకుండా ప్రవర్తించడం, ఫైల్స్ మొహం మీద విసిరి కొట్టడం, తన క్రింద స్థాయి వాల్ల మీద అరవటం, పర్సనల్ గా నిందించటం,వ్యవస్థని తిట్టుకోవటం, అన్ని విషయాలలో తప్పులు వెతకడం, అనవసరమైన విషయాల పై శ్రద్ధ అసలు పని పక్కన పెట్టి నాయకుల వెంట మంచి పేరు కోసం ప్రమోషన్ల కోసం తిరిగుతూ పని ఎగ్గొట్టే వాళ్ళు, ఉద్యోగంలో స్థాయి పెరిగినా మెచ్యూరిటీ రాని వాళ్ళు.....ఇలా చాల పెద్ద లిస్ట్ వుంది. కాని అది అనవసరం.అనవసరం అంటే వాళ్ళగురించి చాలా అందరికీ తెలుసు. కాని ఇలా కష్టపడి పనిచేసే వాళ్ళని చూస్తే అసలు వీరి గురించి ఎవరూ మాట్లాడరేంటి అనిపిస్తుంది. తినడానికి, నిద్రకి, సెలవులకి మనకి ఎన్నో సదుపాయాలుంటాయి. కాని వీరికి జీవితంలో టైము అన్నదే వుండదు, చేసే వాళ్ళకి గవర్నమెంటు లో చాలా చాలా పని వుంది. మన అందరికంటే మన ప్రభుత్వం పని ఎక్కువ, ప్రభుత్వం యొక్క అవుట్ రీచ్ ఎక్కువ. ప్రభావం ఎక్కువ.......సమస్యలు కూడా ఎక్కువే. పని చెయ్యని వాల్లకు అవకాశాలు ఎక్కువ, పని చేసే వాళ్ళకి పని, అడ్డంకులు చాలా ఎక్కువ.

ఇటువంటి ఒక ఆఫీసర్ మీ జీవితంలో ఎదురైతే తప్పక అభినందించండి.నేను ఒక పోస్ట్ లో రాసినట్లు బాస్ హ్యాండ్సం అని వారి పని వల్లనే అనిపిస్తుంది. హార్డ్ వర్కర్స్, స్మార్ట్ వర్కర్స్ ఇలా ఎందరో మహానుభావులు.....అందరికీ వందనాలు. మీరు పడుతున్న శ్రమ వల్లనే మాకు ఎన్నో పనులు జరుగుతున్నాయి.జీవితంలో ఒక్క మనిషికైనా ఉపయోగపడగలిగే తృప్తి వర్ణించలేనిది అటువంటిది మీ వుద్యోగం మీకిచ్చిన అవకాశం. ధన్యం ఆ జీవితం.

ఎందుకిలా అవుతుంది? నాకేమైంది?

నాగార్జున సాగర్ చూశానోచ్. మన నెహ్రు గారి పుణ్యం, ఎందరో వ్యక్తుల శ్రమ, మన దేశానికే గర్వకారణం అయిన బహుళార్ద సార్ధక ప్రాజెక్టు చూశాను. ఈ మద్య రెండ్రోజులు మాకు అక్కడే మీటింగ్ అయింది. సరే అంత పెద్ద డ్యాం దగ్గర ఏమి చూశావు అని మాత్రం అడకండి ఎందుకంటే అందులో పెద్దగా నీళ్ళు లేవు. సో బహుళార్ధం సార్ధకం అంతా సగం సగం పని చేస్తుంది. కాకపోతే కృష్ణ అంటే నలుపు అని చెప్పినట్లు నల్లటి కృష్ణ లో కాసేపు జలకాలాడాము, నీటి ప్రవాహంలో నున్నగా మారిన రాళ్ళు ఏరుకొని ఇంటికి మోసుకొని వచ్చాను. ఇప్పుడవి ఏమి చెయ్యాలో తెలియక అలా వుంచాను. ఏదో ఒక రోజు మా ఇల్లు మ్యూజియం వాళ్ళకి గిఫ్ట్ గా ఇచేస్తాను. ఎందుకంటే నా దగ్గర ఎక్కడెక్కడనుండో తెచిన గవ్వలు, ఆల్చిప్పలు, రాళ్ళు, రప్పలు వున్నాయి.

సరే ఇక అసలు విషయానికి వస్తాను, అసలేమి జరుగుతోంది ఇక్కడ నాకు తెలియాలి, నాకు తెలియాలి, నాకు తెలియాలి....ఇన్నిసార్లు ఎందుకు చెప్తున్నాను అంటే...నేను బ్లాగ్ లోకాన్ని సందర్శించి చాలా నెలలైంది. టైము వుంది కాని, ఏంటో ఎందుకు రాయలేకపోతున్నానో అర్ధం కావటం లేదు. ఎందుకు రాయలేకపోతున్నాను అని చెప్తూ రాయడానికి కొన్ని సార్లు ప్రయత్నించాను. కుదరలేదు. మీరే చెప్పండి నేను ఎందుకు రాయలేకపోతున్నాను?

నా పరిస్థితి, ఇంతకు ముందు నా ప్రపంచం, ఇప్పుడు పరిస్థితి ఇవన్నీ చూసి చెప్పండి. నేను ఏమి చేస్తె రాయగలను? ఏ పరిస్థితులవల్ల రాయలేకపోతున్నాను అని.

లేదా ఏదైన టాపిక్ రాద్దాము అంటే ఏమి రాయాలి తెలియటం లేదు. పిచ్చి పిచ్చి పిచ్చిగా....పిచ్చెక్కినట్లుంది.

మీకు ఎప్పుడైన ఇలాంటి పరిస్థితి వచ్చిందా? వస్తే ఏమి చేశారు? అవును మరి నువ్వు రాయకపోతే లోకానికి కనీసం మాకేమైనా నష్టమా అని అడగకండి...నేను నాకోసమే రాస్తుంటాను. రాయటంలో మనసులో భావాలు బయటకి వచ్చి, భావాలు అక్షరాలుగా ఘల్లు ఘల్లు మని నాట్యం చేస్తున్నట్లు, మల్లెలుగా రాసులు పోగైనట్లు, ఒక చక్కని తృప్తి వస్తుంది. ఇప్పుడు ఆ తృప్తి లేదు. కీ బోర్డ్ మీద చెయ్యి అలా ఆగిపోతుంది. మనసు ఆలోచనలు, భావాలు రాక, రాయలేక బాధపడుతుంది. ఎందుకిలా అవుతుంది? నాకేమైంది? (నీకు పిచ్చి పట్టింది, నువ్వు ప్రేమలో పడ్డావు లాంటి ఆన్సర్స్ ఇవ్వొద్దు ప్లీస్)

మీకు నేను రాసిన పోస్ట్లు ఏవైనా నచ్చితే....నిజంగ చెప్పండి, నేను ఎందుకు రాయలేకపోతున్నాను, ఎటువంటి ఆలొచనలు చేస్తె రాయగలుగుతాను. హైదరాబాదు వచ్చి, కొత్త జాబ్ లో జాయిన్ అయిన నుండి రాయలేకపోతున్న. నేను ఏమి చెయ్యలి?(జాబ్ మానేయ్, హైదరబాద్ వదిలేయాలి అంతేనా? అది కాదు కాని ఇంకో మాట చెప్పండి) మనసులో సౌకుమార్యం, స్పందన లేనితనం నాకెందుకు వచ్చింది? నేను బండలా ఎందుకు మారిపోతున్నాను?అంటే రాయలేని వాళ్ళందరూ బండలా అని కాదు, ఎవరి భావ వ్యక్తీకరణ కొసం వాళ్ళు చేసే పని వాళ్ళు చెయ్యలేకపోవటం వాళ్ళలో ఆ సున్నితత్వం పోవటం వల్ల జరుగుతుంది. అలాంటి పరిస్థితి ఎందుకొస్తుంది అని నా ఫ్రశ్న?

తిండి,నిద్ర, పని షాపింఘ్ అన్నీ చెయ్యగలుగుతున్నాను. కాని మనసు లో సంతోషం లేదు. ఏ పని కూడా మనసుని తాకటం లేదు. నేను చేస్తున్న జాబ్ లో ప్రయాణాలు ఎక్కువ. మెదక్, మెహబూబ్ నగర్, అదిలాబాద్ జిల్లాలు తిరుగుతున్నాను. అక్కడ పనిలో ప్రకృతిలో కూడా సంతోషం లేదు. జీవం లేనట్లున్న మైళ్ళు కొలది రహదారిపొడుగునా వున్న ప్రదేశాలు,తెల్లగా దుమ్ము తో ఎండ వేడితో తేమ లేని గాలి మనసు లో తడి కూడా ఆరిపోయేలా చేస్తుందా? కలిసిన ప్రతి కుటుంబంలో వున్న కన్నీరు కాని, ఏమీ మార్చలేని వారి జీవితాలాలో బాధ కూడా కరిగించలేని ఈ ఖటినత్వం నాకెందుకొస్తుంది? మనిషి సంతోషంలోనే రాయగలడా? బాధ కూడా రాస్తాము కదా.......కాని మనసు కి బాధ కలిగినా రాయాలేకపోతున్న ఈ పరిస్థితి కి కారణం ఏమై వుంటుంది? మీకు ఏమైన అర్ధం అవుతుందా? ఐతె చెప్పరూ..........

మీరెంతవరకు హెచ్.ఐ.వి నుండి రక్షణ పొందారు???

చాలా రోజుల తరువాత ఎందుకు బ్లాగ్ రాశాను అని ఆలోచించాను. బహుశా నేను సంతోషం గా వున్నప్పుడే రాయగలుగుతాను అని అనిపించింది. కొత్త ఉద్యోగం లో చేరాక చాలా విషయాలు వున్నాయి.కాని సంతోషం కలిగించేవి ఏవీ లేవు. అన్నీ మనసు ని కలిచివేస్తున్న విషయాలు. అందుకే రాయలేకపోతున్నాను.

హెచ్.ఐ.వి తో బాధ పడుతున్న లేదా, ఆ వ్యాధి వల్ల ప్రభావానికి గురి అయిన కుటుంబాలతో పని చేస్తున్నాము. ముఖ్యంగా పిల్లలు వున్న కుటుంబాలతో మా ప్రాజెక్ట్ లో పని చేస్తాము. ఒక్కో కుటుంబానికి వెళ్తుంటే పాపం తెలియని ఆ పిల్లలు హెచ్.ఐ.వి బాధితులంటే మనసులు కలిచివేసినట్లవుతుంది. చిన్న పిల్లలు ఇంక లోకం కూడా తెలియని పిల్లల దగ్గర నుండి జీవితం మీద ఆశలు పెంచుకునే టీనేజ్ పిల్లల వరకు వున్నారు.

90% తండ్రి ద్వార కుటుంబంలోకి ఈ జబ్బు వస్తుంది మామూలు కుటుంబాలలో. 18 సంవత్సరాలకి పెళ్ళి అయి, 20 కి భర్త పోయి, హెచ్.ఐ.వి వచ్చేసి, ఇంట్లో వాళ్ళు బయటకి తరిమేస్తే వ్యాది సోకిన తను, తన చిన్నారి బిడ్డతో రోడ్ మీద పడిన ఎందరో ఆడవాళ్ళు. ఇక వారు బ్రతకడానికి దారి ఏది? అమ్మ నాన్న  చనిపోతే అనాధగా బ్రతకడం లేదా తాత గారింట్లో బ్రతకడం కూడా కష్టమే అలాంటిది వారు ఎయిడ్స్ తో చనిపోతే? చేరదీయాల్సిన వాళ్ళు కూడా చేరదీయకపోతే? ఎయిడ్స్ అంటే ఏమిటో తెలీకపోయినా, ఆ వ్యాధి చిన్నప్పుడే వాళ్ళకి తల్లిదండ్రులనుండి వారసత్వంగా వచ్చేస్తే? తన చర్మం ఎందుకు అలా వుందో, తనెందుకు ఎప్పుడూ జబ్బులు పడుతున్నానో తెలీక, అందరు తనని ఎందుకు నీచంగా చూస్తున్నారో తెలీక ఆ పిల్లల కళ్ళల్లో కనిపించే అయోమయం చాలా బాధ కలుగుతుంది.

ఎయిడ్స్ బయట నుండి చూస్తే ఒక ఆరోగ్య సమస్య, లేదా నీతి సంబందించిన సమస్య అనుకుంటాము. కాని అది అంతకు మించి ఎంతో.....ప్రకృతి ని శాసించే స్టేజ్ కి వచ్చాము అనుకునే మనకి, దేనికైన పరిష్కారం కనుక్కోగలమనుకునే మన శాస్త్ర విగ్ఞనానికి ఈ పిల్లల్ని చూస్తె సిగ్గు చేటు. హెచ్.ఐ.వి వచ్చినా సి.డి.4 కౌంట్ ఎక్కువ వుండి నిరోధక శక్తి బాగుంటే పర్వాలేదు. కానీ సి.డి.4 తగ్గిపోయాక ఒకసారి ఎ.ఆర్.టి మందులు వాడటం మొదలు పెట్టాక ఇక జీవితాంతం అవి వాడాలి. పిల్లల్లో కనుక ఎ.ఆర్.టి మందులు మొదలయిపోతే అవి 15 సంవత్సరాలు వరకే మొదటి లైన్ మందులు పనిచేస్తాయి. ఒక సారి రెండవ లైను మందులు మొదలైపోతే మహా అయితే 8 సంవత్సరాలు... చిన్నప్పుడే ఎ.ఆర్.టి మొదలైన పిల్లలికి,కరెక్ట్ గా టీన్ ఏజ్ కి వచ్చేసరికి ఇక జీవితం వుండదు. ఆ పిల్లల్ని చూస్తే నాకు ఏమి చెప్పాలో అర్ధం కాదు. కానీ ఒకటి నిజం. వ్యాధి వున్నా లేకపోయినా మనందరి మనసులు ఒకటే, మనందరి ఆశలు ఒకటే. నవ్వుతూ మాట్లాడితే సంతోషిస్తారు. వ్యాధి గురించి మాట్లాడితే.............చావు గురించి , సమాజం చూసే చూపు గురించి మాట్లాడితే.......

హెచ్.ఐ.వి లోతులు ఇంకా నాకు పూర్తిగా తెలీదు. ఒక్కొక్కరితో మాట్లాడితే ఒక్కో విషయం తెలుస్తుంది. కాని ఎంతమంది కి ఇవన్నీ తెలుసు? కౌన్సిలింగ్ ఇస్తున్నారు కాని ఎంతవరకు బయట విన్న అపోహలు నిజాలు కలిసిపోతున్నాయి అని తెలీదు. నేను హెల్త్ సైడ్ పని చెయ్యట్లేదు. కేవలం హెచ్. ఐ. వి కి గురి అయిన లేదా ప్రభావితమైన వారికి జీవనాధారం కల్పించే టాస్క్ నాది. కానీ కొంత వరకు తెలుసుకుంటున్నా.

మొన్న ఒకరోజు లత (పేరు మార్చేశాను), పాజిటివ్ నెట్ వర్క్ (హెచ్.ఐ.వి పాజిటివ్ వచ్చిన వాళ్ళందరిది నెట్వర్క్) మెంబర్, నేను కలిసి చాలా సేపు కలక్టర్ ఆఫీస్ దగ్గర ఎదురుచూస్తూ కూర్చున్నాము. ఆ జిల్లా కలెక్టర్ కి ఎప్పటికీ మమ్మల్ని లోపలికి పిలిచి మాట్లాడే సమయం దొరకటం లేదో, లేక పాజిటివ్ వాళ్ళంటే వున్న చిన్న చూపో కాని అంత సమయం తీసుకుంటున్నారు. లత కి నీరసం వస్తుంది. సరే అని నేను వుంటున్న హొటెల్ రూం కి తీసుకెళ్ళాను. కాసేపు ఫ్రెష్ అయ్యాక వెళ్ళొచ్చని. లత కి 25 సంవత్సరాలు. పాజిటివ్, ఒక కొడుకు 7 సంవత్సరాలు, 18 కి పెళ్ళి అయ్యింది, 20 కి విడో అయ్యింది, కనీసం భర్త శవాన్ని కూడా ఇంటికి రానీయలేదు స్వంత తల్లిదండ్రులు, అత్త మామలు. లత ఒంటరిగా బ్రతుకుతుంది. నెట్ వర్క్ లో చిన్న ఉద్యోగం, అప్పుడే ఎ.ఆర్.టి వాడుతుంది. తను చనిపోతే కొడుకేమి కావాలి? నేను అడిగాను ఎందుకు మంచిగా ఆహారం తీసుకుని వుంటే నీకు సి.డి.4 బాగుండేది కదా ఎ.ఆర్.టి కి అప్పుడే ఎలా వచ్చావు అని?, బార్యా భర్తలిద్దరికి హెచ్.ఐ.వి వుండి వాళ్ళిద్దారు కండోం లేకుండా సెక్స్ లో పాల్గుంటే, వైరస్ పెరిగిపోతుందని, ఇద్దరిలో ఒకరు ఎ.ఆర్.టి మందులు వాడుతుంటే రెండవ వారికి కూడా ఆ మందుల కు రెసిస్టెన్స్ వచ్చేసి సెకండ్ లైన్ మందులకు డైరెక్ట్ గా వెళ్ళాలని , తన భర్త ఎప్పుడు కండోం వాడలేదని చెప్పింది. హెచ్.ఐ.వి వచ్చక అసలెందుకు కలిశారు అని అదిగాను, అదేంటండి మా వయసెంత? మాకు కోరికలుండవా అని అడిగింది. కానీ ఈ జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలని తెలియక వ్యాది తీవ్రత పెంచేసుకున్నాము అని చెప్పింది. నిజమే మనందరికి హెచ్.ఐ.వి గురించి, దాని బారిన పడ్డవారి గురించి చాలా తక్కువ తెలుసు.

ఎ.ఆర్.టి మందులు చాలా పవర్ ఫుల్ గా వుంటాయి. యాంటీ బయటిక్ ఎప్పుడో జ్వరమొచ్చినప్పుడు తక్కువ పవర్ ది వేసుకుంటేనె తిండి సహించక, వికారం వచ్చేసి నానా రకాలు అయిపోతుంది. అలాంటిది రోజూ హై డోస్ ఏంటీబయటిక్ వాడితే వారి పరిస్థితి చాలా దారుణంగా అయిపోతుంది. సరిగా తినలేరు, వాంతులు, కళ్ళు తిరగటం, కాంబినేషన్ మార్చినప్పుడు కొందరికి పెరాలసిస్ కూడా వచ్చేస్తుంది, చర్మ వ్యాధులు, చర్మం నల్లగా మాడినట్లు అవ్వటం, మెడ వెనుక మూపురం లా రావటం ఇలాంటి సైడ్ ఎఫెక్ట్స్ ఎన్నో వస్తుంటాయి.

ఒక వైపు శరీరం తో పోరాటం, ఒకవైపు సమాజంతో పోరాటం, ఒకవైపు చావమని చెప్పే మనసుతో పోరాటం....

ఒక్కొక్కరిని కదిపితే అంతులేని వేదన, మనిషి ఎంతో సాధించాము అంటాడు కదా మరి ఇదేంటి మన తోటి వారు నరకం చూస్తుంటే ఏమీ చెయ్యలేకపోతున్నాము? ఇంత ప్రాణాంతకమైన జబ్బులు ఇలా ఆకలి, దాహం,నిద్ర, సెక్స్ కోరిక వంటి సహజమైన అవసరాలు ద్వారా వస్తే ఎంత కష్టం (ఇక్కడ నేను నీతులు, సామాజిక కట్టుబాట్లు ఆలోచించటంలేదు, ఎందుకంటే ఈ కట్టుబాట్లు జంతువులకు లేవు కాని మనుషులకున్నాయి, కాని ఇలాంటి జబ్బులు మాత్రం మన్షులకే వున్నాయి) మనం ప్రకృతి సహజత్వం నుండి చాలా దూరం వచ్చేసామా??? మనకి మనమే నీతులు కట్టుబాట్లు, సౌకర్యాలు సంరక్షణలు ఏర్పాటు చేసుకొని, మనమే సహజమైన ప్రేమ, భంధాలు, సహజమైన కట్టుబాట్లు దాటి ఈ అసహజ సామాజీకీకరణ వల్ల ఇవన్నిటి బారిన పడుతున్నామా అనిపిస్తుంది .ఇటువంటి అలోచన మనకి జీవితంలో ఎన్నో సంధభాలలో కలుగుతుంది. అసలు మనిషి ఎందుకు ఈ సమాజికీకరణ చెందాడు అని(ముక్ఖ్యంగా ఆఫీసు లో చికాకొచ్చినప్పుడు, ట్రాఫిక్ లో ఇరుక్కుపోయినప్పుడు, నిద్రొస్తున్నా పనిచెయ్యల్సి వచ్చినప్పుడు అనిపిస్తుంది ఇలా, హాయిగా ఆ పూట తిండి మాత్రం సంపాదించి నిద్రపోయే జంతువులను చూస్తే, టెన్షన్ లేని వాటి జీవితాన్ని చూస్తే, మెరిసిపోయే వాటి ఆరోగ్యమైన చర్మాన్ని చూస్తే ఈర్ష్య కలుగుతుంది.

మరి మనం అందరం ఏమి చేస్తున్నాము మన తోటి వారు ఇలాంటి వ్యాధికి గురవుతుంటే? ఇక్కడ కుటుంబాలు చూస్తే వారేదో అంగారక గ్రహం నుండి రాలేదు, మనలాంటి మామూలు కుటుంబాలు, ముందు రోజు వరకు సంతోషంగా జీవితం మీద ఆశతో, సమాజం లో గౌరవంగా బ్రతుకుతున్న వారే. దాని బారిన పడే పరిస్థితి వస్తుందని వారు కూడా ఊహించరు. మనం, మన కుటుంబాలు, స్నేహితులు, పిల్లలు ఈ వ్యాది రాకుండా ఎంతవరకు అరికడుతున్నాము, మన పిల్లల్ని ఎంతవరకు ఇలాంటి పరిస్థితుల్లోకి నెట్టేయకుండా ప్రిపేర్ చేస్తున్నాము? తల్లి దండ్రులు చూసి చేసిన పెళ్ళిల్లే, కాని అప్పటికే హెచ్.ఐ.వి వుంటే వారికి తెలుసుకునే అవకాశం వుందా? ఒక వేళ వ్యాదికి గురి అయితే కూడా జీవిత కాలం పొడిగించుకుని ఆరోగ్యంగా జీవించే అవకాశం ఎంతమందికి కల్పిస్తున్నాము? తోటి మానవులుగా, కుటుంబ సభ్యులిగా, స్నేహితులుగా, అద్యాపకులిగా, డాక్టర్లుగా, బాధ్యత కలిగిన స్థానాలలో వుండి మనం ఎంతవరకు మన పాత్ర నిర్వహిస్తున్నాము?ఎంతవరకు హెచ్.ఐ.వి. కి గురైన వారికి బ్రతికే ధైర్యాన్ని ఇస్తున్నాము?

పెద్ద పెద్ద చదువులు చదివి, వుద్యోగాలలో వుంటూ...ఎలా మాట్లాడాలో, ఎలా ప్రవర్తించాలో తెలియకుండా వుండే వారి వల్ల ఈ కుటుంబాలు మానసికంగా కూడా బ్రతికే శక్తి కోల్పోతున్నాయి అని కళ్ళారా చూస్తుంటే...ఇంకా ఇలాంటి ఎన్ని విషయాలు నాకు ఇంకా తెలియకుండా వున్నాయా అని భయం వేస్తుంది.

మీ బాస్ హ్యాండ్సమా?? కాదా?

హాండ్సం బాస్ వుండటం ఎంతవరకు వుపయోగమో నాకు తెలీదు కానీ, నేను గమనించలేదు కాని ఇప్పుడు ఆలోచిస్తే అనిపిస్తుంది నాకు ఇప్పటివరకు వున్న బాస్ లలో ముగ్గురు తప్ప అందరు హండ్సం బాస్ లే. నేను వాళ్ళ పనినే చూశాను కాని వాళ్ళు హాండ్సం గా వున్నారా అని పాపం అసలు పట్టించుకోలేదు. కాని మొన్న విజయవాడ వెళ్ళినప్పుడు మీటింగ్ అయిపోయాక షాపింగ్ వెల్దామని అక్కడే వుంటున్న నా కాలేజి ఫ్రెండ్ ని హొటెల్ దగ్గరికి వచ్చి పిక్ అప్ చేసుకోమని చెప్పాను. తన పేరు రాధిక.

విజయవాడ లో మా ఆఫీసు వాళ్ళు ఏదో ఒక పనికిమాలిన మీటింగ్ పెట్టారు రెండ్రోజులు. పగలంతా వాయించేశారు. ఇక సరే హాయిగా సాయంత్రం రిలాక్స్ అవుదామంటే మా బాస్ ఎక్కడ మళ్ళీ ఇంటర్నల్ టీం మీటింగ్ అంటాడో అని అతనేదో పనిలో బిజీ గా వున్నప్పుడు చూసి, ప్రీతం నేను సాయంత్రం బయటకి వెళ్తున్నా మనకేమీ వేరే మీటింగ్ లేదు కదా అని అడిగాను. "హ హా నో శిరీష  యు కెన్ గో అబ్సు ల్యూట్లేఅ నో ప్రాబ్లెం" అని హామీ ఇచ్చేశాడు. హమ్మయ్య అని నా ఫ్రెండ్ కి అర్జెంట్ గా కార్ తీసుకొని వచ్చెయ్ అని చెప్పేసా. తను కూడా మళ్ళీ నా మనసెక్కడ మారిపోతుందో అని( పాపం పూర్వానుభవం) వెంటనే వచ్చేసి రిసెప్షన్ లో వెయిట్ చేస్తూ కూర్చుంది. నేను మీటింగ్ అవ్వగానే, స్కూల్ పిల్లలు బడి గంట కొట్టగానే పరిగెత్తినట్లు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చేస్తుంటే మా ఇతర జిల్లాల స్టాఫ్,  కొలీగ్స్ ఓయ్ ఎక్కడికి పారిపోతున్నవ్ చాలా రోజులకు కలిశావు పద మన బాసులని తిట్టుకుందాం ప్రశాంతం గా నీ రూం లో అన్నారు. వాళ్ళకి నచ్చజెప్పి, షాపింగ్ అయ్యాక డిన్నర్ చేసి బలంగా తిట్టుకుందాం అని బరోసా ఇచ్చి రిసెప్షన్ దగ్గరకి వచ్చేసరికి రాధ ఎదురుచూస్తు కూర్చుని వుంది. తన దగ్గరకి వచ్చెలోపల నా టీం మెంబర్ దగ్గర నుండి కాల్ వచ్చింది ప్రీతం అర్జెంట్ గా ఇంటర్నల్ మీటింగ్ పెట్టాలన్నారు, మీ రూం లో పెడదామా, నా రూం లోనా అని. ఇదేంటి సడన్ గా అని నేను హోటల్ వదిలి చాలా టైం అయింది, నేను లేను, నా రూము లేదు అని చెప్పేసి ఫోన్ పెట్టేసా. కానీ తీరా చూస్తే ఎదురుగా ప్రీతం వస్తూ కనిపిస్తున్నాడు. నన్ను చూస్తే మళ్ళీ దొరికిపోతా అని నా ఫ్రెండ్ కి చిన్న సైగ చేసి పక్కకి తప్పుకున్నా. రాధ నా సైగలు చూసి ఎవరి దగ్గర దాక్కుంటున్నానా అని చూసి ప్రీతం ని చూసింది.

తరువాత ఇద్దరం బయటకొచ్చేసాము. తన కార్ లో కూర్చున్నాక అడిగింది ఎందుకు దాక్కున్నావు అని. నేనేమి దాక్కోలేదు. మా బాస్ మళ్ళీ సడన్ గా మీటింగ్ అన్నారు, నేను హొటెల్ లో లేనని నీకోసం అబద్దం చెప్పాను కాని బాస్ ఎదురుగ వస్తుంటే, నన్ను చూస్తే నేను మీటింగ్ వెళ్ళిపోవాలి, పాపం నువ్వు బాధపడతావని అలా మానేజ్ చేసా అని చెప్పాను. అవునా ఐతే ఓ.కె. అని బయలుదేరాము. కాసేపాగి మీ బాస్ భలే హ్యాండ్సం గా వున్నాడు, యంగ్ షారుఖ్ ఖాన్ లాగా అని చెప్పింది. అదిగో అప్పటి నుండి ఆలోచిస్తున్నా. నాకు ప్రీతం లో షారుఖ్ ఖాన్ కనిపించలేదేంటబ్బా అని. అసలు ప్రీతం హ్యాండ్సం ఆ? ప్రీతం కంటే కూడా హ్యాండ్సం బాస్ లు ఇంతకు ముందు కూడా వున్నారు,కానీ నాకెప్పుడు ఎందుకు బాస్ హ్యాండ్సం గా అనిపించడు అని. అసలు బాసు లు ఎక్కడైనా హ్యాండ్సం గా వుంటారా? ఈ రాధ కి ఏమీ తెలీదు పిచ్చి ముఖం ది.

బాస్ అంటే ఎప్పుడు కనిపించేది ఒక్కటే పని రాక్షషుడా, టార్గెట్ రాక్షషుడా, టైము రాక్షషుడా, డిసిప్లిన్ రాక్షషుడా ఇలా ఆలోచనలే వస్తాయి. అసలు నాకు తెలిసి బాసులు రెండు రకాలు. మంచి బాసు, చెడ్డ బాసు. అది ఆడ అయినా మగ అయినా. నాకు ఇంతవరకు ఆడ బాసు రాలేదు. ఒకసారి వున్నా నేను తనకి డైరెక్ట్ రిపోర్టింగ్ కాదు కాబట్టి మంచి ఫ్రెండ్షిప్ అయిపోయింది మా ఇద్దరికి. ఇక మిగిలిన వాళ్ళందరు గవర్నమెంట్ లో వున్నంత కాలం పి.డి లు, ఐ.ఎ.ఎస్ లు. వాళ్ళెప్పుడు హడావిడి గా టెన్షన్ గా వుంటారు. ఏ మినిస్టర్ కో, ఏ కలక్టర్ కో వీళ్ళతో పడదు సో నేను కూడా నా బాసు శత్రువులని నా శత్రువుగా భావించి వాళ్ళు పెట్టే సమస్యలని తప్పించుకోవటం ఎలా, టార్గెట్లు రీచ్ అవ్వటం ఎలా, ప్రొగ్రాం లో ఏ మాట పడకుండా మేమంతా బయట పడటం ఎలా అని సతమతం అవుతుండటం తో సరిపోయేది. ఈ గొడవలో బాస్ హ్యాండ్సం అవునా కాదా ఎవరికి పడుతుంది. మంచి వాడా కాదా, ఇతను చేసే పనులు ప్రజలకి వుపయోగమా కాదా అని ఆలోచన వస్తుంది.పని ఎప్పటికీ తెమలదు. అంత పని వుంటుంది.

ఇక ఎన్.జి.ఓ లో ఇక్కడ పని కంటే పద్ధతులు, ప్రొసీజర్ లు ఎక్కువ. చేసే పని టార్గెట్లు తక్కువే కాని లోతెక్కువ.అందరికి స్వేచ్చ ఎక్కువ కాబట్టి ఒక పని చెయ్యలంటే వంద మంది వంద రకాల తప్పులు చూపిస్తారు,వంద ఆలోచనలు వంద దారులు చూపిస్తారు. ఎలా చెయ్యాలో, ఎందుకు చెయ్యాలో అసలు చెయ్యాలో వద్దో అని సతమతం అవుతుంటాము. ప్రతీ ఒక్కరు చెప్పే దానిలో ఒక అర్ధం వుంటుంది. ఎంతో లెర్నింగ్ వుంటుంది. తక్కువ డబ్బు ని ఎంత బాగా ఎక్కువమందికి తక్కువ క్రిటిసిజం తో వుపయోగించాలో అని తల పగలగొట్టుకోవాలి. ఈ ప్రాసెస్ లో బాస్ హ్యాండ్సం అయితే ఎంత కాకపోతే ఎంత. విపరీతమైన టూరింగ్, ఇంటికి వస్తే బ్యాగు లో మాసిన బట్టలు తీసి మంచి బట్టలు పెట్టుకునే టైము మాత్రమే వుంటుంటే, మొగుడు, పిల్లలు, ఇల్లు, కాయగూరలు, పప్పు వుప్పు, పనమ్మాయి, పిల్లాడి పరీక్షలు వీటికే సమయం దొరకట్లేదు ఇక బాస్ హ్యాండ్సం గా ఎలా కనిపిస్తాడు. అతని ఫోన్ వస్తుంటే హమ్మో ఇంకేమి కొత్త పని వచ్చిందో లేక సమస్య వచ్చిందో అనే ఆలోచన మాత్రమే వస్తుంది.

ఇవి కాక మా పని లో ఎంతో స్త్రగుల్. కొన్ని కుటుంబాలలో జీవితాలలో కొంతైన సమస్యలు తీర్చగలిగితే చాలు అనిపించె వుద్యోగాలు. కాని ప్రొసీజర్లు పద్దతులు బ్యూరోక్రసీ మన మనసులో సున్నితత్వాన్ని నలిపేస్తుంటాయి. ఆ సమయంలో ప్రజల ప్రయోజనం కోసం పోరాడే బాసే హ్యండ్సం గా కనిపిస్తాడు. అది కూడా.. ఆ పని, ఆ ప్రజలు మన వాళ్ళు అని ఫీల్ అవుతున్న కొలదీ, బాసు, వుద్యోగులు కలిసి ఆ పని మనది అనుకున్నప్పుడు ఒక రకమైన "మన ఫీలింగ్ వచ్చేస్తుంది. అప్పుడు ఇక అందం ఒక అంశమే కాదు" మన అమ్మ, నాన్న మనకి అందం గా కనిపించరా? అలాగే మన టీం అనుకుంటే వారిలో బలం, బలహీనత మనదే, వారి అందం మన పనికి, విజయానికి, అపజయానికి ఎటువంటి వుపయోగం లేదు, అవసరం లేదు.

నాకు తెలిసి వుద్యోగం లో, పనిలో విపరీతమైన ఒత్తిడిలో ఏదో చెయ్యలనే తపనలో నలిగి పోతున్న వాళ్ళందరికీ మన పనిలో పరిచయాలు కేవలం ఒక సబ్జెక్ట్ గా మాత్రమె కనిపిస్తాయి అనుకుంటా. నాకు తెలిసి ఎవరైన  నా బాసుల గురించి చెప్పమంటే మొదటి బాసు...గిరిజనుల కోసం వారి ప్రాచీన సంస్కృతి కోసం తపన పడే పెద్దాయన గౌతం శంకర్, నేను ఎప్పటికైన అతని లా ఒక కాజ్ కోసం జీవితం అంకితం చెయ్యగలనా అనిపిస్తుంది. రెండవ బాస్ గిరిజా శంకర్....నడుస్తున్న ఆరాటం, తన పరిధిలో తనకి వీలయ్యేంత మార్పు తీసుకురావాలనుకునే తపన తో బొంగరంలా పరిగెడుతుండే మనిషి. ఇక ఆ తరువాత కూడా కొందరు మంచి బాసులు, ఏదో లే టైము గడిచిపోతే చాలు అనుకునే వాళ్ళు, బాధ్యత లేని వాళ్ళు, వున్న పదవిని దుర్వినియోగం చేసిన వాళ్ళు, విపరీతంగా పని చేసే వాళ్ళు, రాత్రి పగలు మరిచి పని చేస్తున్నా పక్క వారి గురించి పట్టించుకునే వాళ్ళు, ఆఫీస్ అటెండర్ ఇంట్లో అవసరాలని కూడా కనిపెట్టి కనుక్కునే వాళ్ళు, తను టెన్షన్ పడుతూ అందరిని టెన్షన్ పెట్టి మనశ్శాంతి లేకుండా చేసే వాళ్ళు, ఎంత పెద్ద సమస్య అయినా, టెన్షన్ అయినా తనే తీసుకొని మనకి మార్గం చూపించి పని జరిపించే వాళ్ళు, తన టీం మీద విపరీతమైన మమకారం వున్న వాళ్ళు, తన టీం ని బయపెట్టి పని జరిగేలా చేసుకొని పదోన్నతి పొందటమే జీవితాశయం అయిన వాళ్ళు, ప్రజల కి, తన టీం కి అండగా నిలబడి వారి మీద నమ్మకమే తన మేనేజ్మెంట్ తరహా గా చూపించే వాళ్ళు


ఇలా ఎంతో మంది బాసులు. విపరీతమైన మంచి చూశాను, విపరీతమైన చెడు చూశాను. కానీ ఎవరూ కూడా (జీవితంలో ఏ మనిషి కూడా) అన్ని విషయాలలో చెడు కాదు, అన్నివిషయాలలో మంచి కాదు. అందరికీ మంచి వారు కాదు, అలా అని అందరికి చెడ్డవారు కాదు. ఎన్నో రకాల అందాలు, వికారాలు చూసాను. యె బాస్ హ్యాండ్సం అంటే ఏమి చెప్పాలి. ఒక్కో బాస్ లో ఒక్కో అందం. ప్రతీ బాసు కి ఇంకో అందమైనా లేద వికారమైన బాసు వుంటారు.

అసలు విషయం మరిచిపోయా...బాసులని తిట్టుకోవటం అనేది మన జన్మ హక్కు. అంతే కాని ప్రీతం మంచివాడని తిట్టుకోవటం మాత్రం మానేయం. మరి మీ బాస్ హ్యాండ్సమా?? కాదా?