ఇది నాకు ఈ మద్య జరిగిన అనుభవం, నాకే కాదు మనలో ఎందరికో జరిగే అనుభవం. ఉదయాన్నే 9 గంటలకి మహబూబ్ నగర్ లో మీటింగ్ అన్నారని ఎంత కష్టపడినా 7 కి ముందు ఎం.జి.బి.ఎస్ కి వెళ్ళలేకపోయా. డైరెక్ట్ గా టాక్సి బుక్ చేసుకోవచ్చు కాని మహబూబ్ నగర్ లో తిరిగేది ఏమీ లేదు కదా ఎందుకు వేస్ట్ అని నాన్-స్టాప్ కి వెళ్తాను మీటింగ్ టైములో. ల్యాప్టాప్, ఇంక ఏవో చెత్త పనికిమాలిన పేపర్లు, కనీసం ఒక నవల, డైరీ, ఇంకా నా లేడీ స్టఫ్ తో నా బ్యాక్ బ్యాగ్ ఒక మినీ సూపర్ మార్కెట్, అది కాక నా బరువు, ఇవన్నీ మోసుకుంటూ ఆటో దిగి వాడితో ఎప్పటిలాగే మీటరు మీద దిగేటప్పుడు తప్ప ముందు అడగని ఎక్స్ ట్రా డబ్బుల గురించి గొడవపడిన చిరాకు మూడ్ లో పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళి ఎవరినో ఆల్ మోస్ట్ గుద్దేసా. తీరా చూస్తే అది ఒక లవ్ జంట. వాళ్ళు నన్నే కాదు ఎవరినీ పట్టించుకునేలా లేరు. ఇద్దరు చేతులు పట్టుకొని నడుస్తూ నన్ను గుద్దేసారు. (ఇప్పుడు వాళ్ళ మీద నెపం తోసేయొచ్చు)...అయినా నేనే సారి చెప్పి పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్ళినా కూడా రెడీ గా వున్న బస్ మిస్ అయ్యాను. సరే నెక్స్ట్ బస్ కి క్యూలో టికెట్ తీసుకుందాము అని కౌంటర్ దగ్గరికి వెళ్ళాను. అక్కడ రెండు లైన్లు(చిన్నవే) లేడీస్, జెంట్స్. అక్కడ నాముందు నిల్చున్న అమ్మాయి టికెట్ తీసే వుద్దేశం కంటే పక్క లైన్లో నిలబడిన తన భర్త అనుకుంటా అతనితో కళ్ళతో మాట్లాడుతుంది, కొత్త జంట లా వున్నరు. పక్క పక్క లైన్లు అయినా ఎదో ఒక నెపంతో చేతులు పట్టుకుంటున్నారు. నేను నవ్వు ఆపుకుంటూ వారికి కాస్త ప్రైవసీ ఇవ్వాలని ఎడంగా నిలబడి నా వంతు వచ్చాక టికెట్ తీసుకున్నాను.
ఇంక బస్ పాయింట్లో పెట్టే ప్రాసెస్ జరుగుతుంది అని అక్కడ చైర్స్ లో కూర్చున్నా. అక్కడ కూడా ఒక జంట. ఇద్దరు ఒకరి చేతులు ఒకరు పట్టుకొని ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. నాకేందుకో ప్రపంచం అంతా ప్రేమ మయం అనిపించింది. వాళ్ళ పక్కన ఒక సీట్ వదిలేసి కూర్చున్నా. ఇంతలో ఒకామె వచ్చింది. నన్ను పక్కకి జరుగు అని చెప్పింది. నేను కాస్త సందేహించా నేను ఆ జంట కి దొరికిన చిన్న ప్రైవసీ లోకి వెళ్ళలా? అని. ఇంతలో ఆమే వాళ్ళని చూసి మీరు చేతులు పట్టుకోవాలంటే మీ ఇంటికెళ్ళి పట్టుకోండి పోయి అని వెళ్ళి పక్కన కూర్చుంది. ఆమే కూర్చుంటే పర్వాలేదు. కానీ ఆ మాటతో వాళ్ళు ఇద్దరి మొహం చిన్నబోయింది. అక్కడ నుండి లేచి వెళ్ళిపోయారు. నేను ఆమె వైపు చూశాను. ఆమె కి పెళ్ళి అయింది అనడానికి బయటకి కనిపించే అన్ని గుర్తులు వున్నాయి. "ఈమె వాళ్ళాయన చెయ్యి అయిన పట్టుకుందా ఎప్పుడైనా?" అని అనుమానం వచ్చింది. తనేదో ఘనకార్యం చేసినట్లు నాతో కూడా చెప్తుంది ఇలాంటి వాళ్ళని వదలకూడదు, ఈ కాలం పిల్లలు పాడైపోతున్నారు అని ఏదో గొణుక్కుంటూ వుంది.
ఇంతలో ఎవరో వేరే వాళ్ళు వచ్చారు. ఆమె 20 సంవత్సరాలుండొచ్చు మొహం లో లేతదనం పోనేలేదు, కాని చంకలో ఒక పాప, 8 నెలలుండొచ్చు కడుపులో ఇంకో పాప, ఇంకో చేతిలో ల్గేజీ బ్యాగు, ఆమె ముందు స్పీడ్ గా నడుస్తూ ఆమెని త్వరగా నడవనందుకు అరుస్తూ, చేతిలో సెల్ ఫోన్ తప్ప ఇంకే లగేజీ లేని ఆమె భర్త వచ్చారు. అతను బస్సు కనుక్కోడానికి అటు ఇటూ పరిగెడుతున్నాడు ఆమె కూడా ఒక గమ్యం లేకుండా అతని వెంట పరిగెడుతుంది.ఇదంతా మా ఎదురుగానే జరుగుతుంది. ఇలాంటి వాళ్ళని వదిలేయొచ్చా?
ఇక్కడే కాదు మనదేశంలో పబ్లిక్ డిస్ప్లే ఆఫ్ లవ్(పి.డి.ఎల్) అనేది మన సౌత్ ఇండియాలో చాలా తక్కువ. అందులో ముంబై ఒక మొదటి స్థానం లో వుంటే, తమిళనాడు ఆఖరి స్థానంలో వుంది. మన ఆంద్రాలో ముఖ్యంగా హైదరాబాదులో చేతులుపట్టుకొని నడిచే జంటలు, బుజం మీద చేతులు వేసి నడిచే వాళ్ళు ఇలా కనిపిస్తారు. మన దేశంలో ఇది చాల తప్పు గా ఎందుకు భావిస్తారో నాకు అర్ధం కాదు. డీసెన్సీ అని చెప్పొచ్చు. కానీ పబ్లిక్ గా తాగి పడిపోవటం,గోడల మీద యూరిన్ చెయ్యటం, రోడ్ మీద ఉమ్మటం, ఆఫీస్ గోడల మీద ఉమ్మటం అన్నిటికంటే ఘోరం ఏంటంటే నడిరోడ్ మీద ఆడవాళ్ళని కొట్టడం, తిట్టడం ఇవన్నీ డీసెన్సీ నా? నా చిన్నప్పుడు మా వీదిలో రోజూ ఎవరో ఒకరు తాగి వచ్చి తన భార్యని రోడ్ మీదకి ఈడ్చుకొని వచ్చి కొట్టేవాళ్ళు. నేను పనిచేసిన ప్రతి పల్లెల్లో, ప్రతి ఊరిలో ఇలాంటివి కొన్ని వందలు వేలు రోజూ కనిపించే సంఘటనలు.
ద్వేషం, కోపం వ్యక్తం చెయ్యడాన్ని సహిస్తున్న మనం, ప్రేమ ని వ్యక్తం చేస్తే మాత్రం తప్పు పట్టడానికి రెడీ గా వుంటామా అనిపించింది. ప్రేమ వ్యక్తం చెయ్యటంలో వాళ్ళేమి హద్దులు దాటటం లేదే, మహా అయితే చేతులు పట్టుకుంటారు, దగ్గరగా కూర్చోవటం, నడవటం చేస్తారు పబ్లిక్ ప్లేస్ లలో. తల్లి దంద్రులు పిల్లలు ఎదురుగా గట్టిగా అరుచుకోవడానికి, తిట్టుకోవడానికి సందేహించరు కాని చేతులు పట్టుకోవడానికి, దగ్గరగా హగ్ చేసుకోవడానికి చాలా సందేహిస్తారు. దీని వల్ల పిల్లలేమి నేర్చుకుంటారు? ప్రేమ అనేది తప్పు పని, ఒకరినొకరు అవమానించుకోవడం అనేది చాలా సాదారణం అనే కదా?
అలా అని మరీ ఇండీసెంట్ గా బిహేవ్ చెసే వాళ్ళని సహించమని కాదు. అలాంటి వాళ్ళు నాకు ఎక్కడా పెడ్డగా కనిపించలేదు. బహుశా కొన్ని పేరుగాంచిన పార్కులు, ప్రదేశాలలో వుండొచ్చు.కాని నిజంగా ఇండీసెన్సీ కి, ప్రేమ ని వ్యక్తం చెయ్యడానికి తేదా మనకి తెలీదా?పబ్లిక్ అనే పదానికి కూడా అర్ధం మారిపోతుంది. మా మమ్మీ వాళ్ళ టైము లో నలుగురు కలిసి వుండే కుటుంబం లో స్వంత ఇళ్ళు కూడా పబ్లిక్ ప్లేసే అయ్యేది. కనీసం ఒకరితో ఒకరు పగటి పూట మాట్లాడుకున్న సంఘటనలు కూడా లేవేమో ఇంకా ముందు జెనరేషన్ లో. ఇప్పుడు వీధిలో, మాల్స్ లో, రోడ్ల పై ఇది పబ్లిక్ ప్లేస్ అయ్యింది. ఇంకా ముందు జెనెరేషన్ కి ఈ నిర్వచనం కూడా మారుతుంది.
ప్రేమని వ్యక్తం చెయ్యటం ఎంతమాత్రం తప్పుకాదు, కొత్త జంటలు చూడండి ఎంత ఆనందంగా వుంటారు. కాని కొంతకాలానికి ప్రేమ తప్పు అన్నట్లు ఎందుకు వ్యక్తం చెయ్యరు? ఎంతమందిలో వున్నా కళ్ళతో మాట్లాడుకోగలగటం, ఏ క్షణం లో అయినా నీకు నేనున్నాను అని తెలియచెప్పగలిగే చిన్న స్పర్శ. మనిద్దరం ఎప్పటికీ ఒకటే అని చెప్పగలిగే బుజాలమీద ఒక చెయ్యి. మన ప్రేమ పదిలం అని చెప్పే దగ్గరతనం ఇవన్నీ తప్పా? ప్రేమ తప్పు ఐతె అది నాలుగు గోడల మద్య చెయ్యటం కూడా తప్పే. ఒప్పయితే ఎక్కడైనా ఒప్పే.
ప్రపంచమంతా ఇలా ప్రేమని పంచటం, వ్యక్తం చెయ్యటం నేర్పితే ఎంత బాగుంటుంది, పక్క వారిని ప్రేమించటం కూడా అలవాటవుతుంది. పక్కన ప్రయాణించినా, కూర్చున్నా, నిల్చున్నా కూడా ఆడ మగ కనీసం నవ్వుకోవటం కూడా తప్పు అని చూసే దుర్దశ ఇలాంటి ప్రేమ వ్యక్తీకరణ తప్పు అనే భావం నుండే వచ్చింది. ఎదురెదురుగా ఇద్దరు మగాళ్ళు లేదా ఆడాళ్ళు కూర్చుంటే నవ్వగలిగే మనం ఒక ఆడ, మగ కూర్చుంటే ఏదో ఘోరం జరిగిపోతుందేమో అన్నట్లు మొహాలు మాడ్చుకొని కూర్చుని, ఎవరేమనేసుకుంటారో అనో నీచమైన ఆలోచనలు మదిలో మొదలయిపోయే స్థితి లో వున్నాము.
ప్రేమ ని తప్పుగా కాక ఒక మంచి గా చూడగలిగే స్థితి ఎప్పుడొస్తుందో? నేను ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్నా, ఆరోజులు నాకిప్పటికీ గుర్తు ఎంత సంతోషమో మనసు నిండా, మా ఇద్దరికి ఖచ్చితంగా తెలుసు మేము కలిసి జీవిస్తామని, కానీ నలుగురిలో తన చెయ్యి పట్టుకొని నడవాలంటే భయం వేసేది. ఎందుకు? పోనీ పెళ్ళి కాలేదు అందుకు, సరే పెళ్ళయ్యాక రెడ్డి చెయ్యి పట్టుకునే రోడ్ మీద నడుస్తా అనుకునేదాన్ని. కాని ఇప్పుడు కూడా భయమే. ఇదెందుకు? ఇది నాకు వున్న జబ్బు, అంతే ప్రేమని వ్యక్తం చెయ్యలేకపోయే జబ్బు.
అది తప్పు అని అలోచిచే వాళ్ళందరు ఇలా నాలాగ జబ్బుతో ఎంతో సంతోషాన్ని మిస్ అవుతున్నారు.
