హమ్మయ్య...బాసు పై అరిచేశా(పాపం మొదటి రోజే)

నిజంగా మీ జీవితంలో మంచిరోజులు  ఏవి అని ఎవరైనా అడిగితే ఏమి గుర్తొస్తాయి? మనం స్నేహితులతో ఆటలాడుతూ గడిపిన బాల్యమా?, సెలవులకి తాతగారి వూరెళ్ళి తోటి పిల్లలతో, గేదలతో కూడా కలిసి కోనేట్లో ఈదులాడుతూ, కోతికొమ్మచ్చిలు ఆడుకోవటమా? పిచ్చిపిచ్చిగా పోటీపడి చదివినా అలసట రాకపోగా ఆనందం కలిగిన రోజులా? కుటుంబం అంతా కలిసివుంటూ ఏదో టూర్ కి వెళ్ళిన రోజులా?  పట్టపగ్గాలు లేని యవ్వనోత్సాహం తో సృష్టిలో ప్రతీది మనకోసమే వుంది అనిపించిన కాలేజీ రోజులా? ఆవేశంగా ర్యాలీలలో, బందులలో పాల్గొని, లైబ్రరీలలో అన్ని సాహిత్యాలు చదివి దేశాన్ని ఒక దారిలో నాలాంటివాళ్ళే నడిపించాలి అనిపించిన రోజులా? పేరు ఊరు తెలియని లేదా కొన్ని రోజుల పరిచయంలోనే ఒక మనిషితో పీకల్లోతు ప్రేమలో పడిపోయి లోకం మొత్తం అందరూ ప్రేమించుకుంటూ వుంటే నాలాగ సంతోషంగా వుంటారు కదా అనిపించిన రోజులా? కష్టాలు, అవమానాలు, చీవాట్లు దాటి అనుకున్నది సాదించి విజయం పొందిన రోజులా? చెట్టాపట్టాలేసుకొని  తిరుగుతూ చిన్నప్పటినుండి జరిగిన కబుర్లన్నీ ఒకరితో ఒకరు చెప్పేసుకుంటూ పగలు రాత్రీ తేడా లేకుండా ఒకరికి ఒకరు అనుకుంటూ  ఒక్కొక్క వస్తువుని ప్రేమగా కస్టపడి సమకూర్చుకుంటూ మీ చిన్న పొదరింటిని తీర్చిదిద్దుకున్న పెళ్ళైన క్రొత్త రోజులా? మీ ప్రేమ కి గుర్తు గా మీ చిన్నారి మీ మద్యకి వచ్చి మీ జీవితాన్ని తలకిందులుగా చేసేసి, మిమ్మల్ని ఊపిరితిప్పుకోలేనంత మైకంలో సంవత్సరాలు క్షణాలలా పరిగెత్తిస్తున్న రోజులా? అడ్డగాడిదలా పనిచేసీ చేసీ ప్రమోషన్లు, ఇంక్రిమెంట్లు తోపాటు బుజ్జి పొట్ట, బట్టతలా, ఒబెసిటీ, బి.పి,షుగరు, బ్యాంకులోనూ + కిడ్నీలోనూ నాలుగు రాళ్ళు సంపాదించుకున్న రోజులా? బాద్యతలన్నీ నెరవేర్చేసి పిల్లలందరినీ అమెరికాకో ఆఫ్గనిస్తాన్ కో మొత్తనికి ఫారిన్ పంపించేసి మా పిల్లలు మనవలు అని అందరికి గొప్పలు చెప్పుకుంటూ తీర్ధయాత్రలు, విదేశీ యాత్రలు చేసే రొజులా?

నాకైతే జీవితంలో అన్నీ మంచిరోజులే అనిపిస్తాయి. ఇప్పటివరకు ప్రతీ సంతొషంలో కష్టంలో కూడా మరిచిపోలేని అనుభవాలే. అన్నిటికంటే ముఖ్యం ప్రతీ కొత్తపరిచయం, అనుభవం మరిచిపోలేనిదే. ఎందుకంటే ప్రతీసారీ ఎదో ఒకటి నేర్చుకుంటాము కదా. మంచో చెడో ఏదో ఒకటి.చెడ్డరోజులేవి అంటే ఏమీ నేర్చుకోలేని రోజులు. అలా ఏమి నేర్చుకోలేకపోతే మనకి మన లైఫ్ చాలా బోర్ గా ఏదో వెలితిగా అనిపిస్తుంది. అటువంటిది ఒకేసారి వందల మంది, వేల మందిని కలిసే అవకాశం వస్తే,రోజూ కొత్త పరిచయాలైతే!! అదే నా ఉద్యోగం. ఎందరో మనుషులని కలవడానికి అవకాశం ఇచ్చిన వెలుగు.అలా మొదటగా నాకు నచ్చిన మనుషులు జీవితంలో ఎన్నో ఆశయాలతో పనిచేసే వాళ్ళు, ఎన్నో విలువలను ఆచరణలో చూపే వాళ్ళను మొదటిసారిగా పరిచయం చేసింది వెలుగు.

నా ఇంటర్యూ రోజే కలిశాను మంచి ఆశయాలు విలువలు జీవితంలో చూపించే వ్యక్తులని. కానీ ముందు నాకు జరిగిన చెడు అనుభవం వలనో లేక ఎన్.జి.ఓ లో పనిచేసిన అనుభవం వల్లనో గవర్నమెంట్ అన్నా,  గవర్నమెంట్ అదికారులన్న కొంత నెగిటివ్ అభిప్రాయం వుండేది. అందువల్ల ఆ రోజు వాళ్ళతో నా ప్రవర్తన నాకు ఈ రోజు తలుచుకుంటే చిన్నతనంగా అనిపిస్తుంది.కానీ అయినా వాళ్ళు నాలో వున్న పాజిటివ్ ఎనర్జీ ని చూసి అవకాశం ఇచ్చారు.

ఇంటర్యూ అంటే ఏదొ మహా అయితే ఎక్కువలో ఎక్కువగా 25 మంది వస్తారు అనుకున్నాను. మా అమ్మమ్మ గారి ఊరు శ్రికాకుళం కావటం వల్ల, వీధికొక భంధువు వుండటం వల్ల నేను మాస్టర్ ప్లాన్ వేసి 2 రోజులు లీవ్ తీసుకుని వెళ్ళను. మహా అయితే 2 గంటలు ఇంటర్యూ తరువాత హాఫ్ డే, ఆ మర్నాడు అందరి బంధువుల ఇంటికి వెళ్ళి పలకరించేసి ఎప్పుడూ నాకు లేని మంచి పేరు తెచ్చేసుకుందాం అనుకున్నాను. అందరికి ఫోన్లు కూడా చెసేశాను మీ ఇంటికి లంచ్ కి, మీ ఇంటికి టిఫిన్  కి  మీ ఇంటికి డిన్నర్ కి, మీతో టీ అని, వుదయాన్నే మా పెద్దమ్మ ఇంట్లో ఫుల్ గా మెక్కెసి తీరికకా ముస్తాబయ్యి 9 కల్లా వెళ్ళాను వాళ్ళిచ్చిన అడ్రస్ కి. నేనే కదా ఇంత కరెక్ట్ టైముకి వెళ్తున్నా అని కూడా ఫీలయ్యాను. కానీ అక్కడ చూస్తే ఏదో పెళ్ళో, చావో జరిగినట్లుంది. షామియానాలు వేసి, బోల్డన్ని కుర్చీలు, జనాలు హడావిడి. తప్పు అడ్రస్ కి వచ్చానేమో అనుకున్నాను. తీరా చూస్తే 500 మంది వరకు వచ్చారు అదే ఇంటర్యూకి. దేశంలో నిరుద్యోగ సమస్య మరీ ఇంత తీవ్రంగా వుందా అని తెలిసొచ్చింది. 20సంవత్సరాల నుంది 60 వరకు అన్ని వయసుల వాళ్ళూ వున్నారు. బహుశా మా బంధువులు కూడా వున్నారేమో!ఎందుకంటే నేను గుర్తుపట్టిన వాళ్ళే ఒక 20 మంది వున్నారు.
నాకు జాబ్ వస్తుందా లేదా అనేది తరువాత విషయం కానీ అసలు ఇంతమందిని వీళ్ళు ఇంటర్యూ ఎలా చేస్తారో చూడాలనిపించింది. ఎప్పుడో విడిపోయిన వాళ్ళు అందరు అక్కడ కలుసుకొని కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటున్నారు, కాలేజిల్లో స్నేహితులో బ్యాచ్ మేట్లో అయినవాళ్ళు వాళ్ళ కాలేజి కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు, బాబాయ్ కొడుకు వరుస వాళ్ళు, మామా అళ్ళుళ్ళు, పిన్నీ కూతుర్లు, వదిన మరదళ్ళు  ఇలా రక రకాల బంధువులు కూడా వున్నారు. నేను కూడా చాలా బిజీగా అయిపోయాను.ఇంతలో అక్కడ పనిచేసే ఒక మేనేజర్ వచ్చి ఇంటర్యూ పద్ధతి గురించి తెలియజేశారు. మొదట 1 గంట టెస్ట్ వుంటుందని అందులో పాస్ అయిన వాళ్ళకు గ్రూప్ డిస్కషన్ వుంటుందని తరువాత ఇంటర్యూ అని చెప్పారు. వీలైనంత వరకు ఈరోజు రాత్రి 8 లోపల ముగిస్తాము అని చెప్పారు. రేపటికి మీకు అందరికి రిజల్స్ తెలిసిపోతాయి అని చెప్పారు. ఇంతమంది భవిష్యత్ ఒకరోజులో తేల్చెస్తారా అని  ఆశ్చర్యం అనిపించింది. చాలా మంది ఇవన్నీ ఫార్మాలిటీస్ అండి పోస్టులు అన్నీ ముందే అమ్మేసుకున్నారు అన్నారు. నాకు చాలా అన్యాయం అనిపించింది. మరి ఇంతమంది తో ఈ సర్కస్ ఎందుకు అనిపించింది. నా స్నేహితులు అందరు అవన్నీ పట్టించుకోకు నీ పని నువ్వు బాగచెయ్యు మిగిలినది ఎన్.టి.ఆర్ చూసుకుంటాడు అని చెప్పి ధైర్యం చెప్పారు.( ఎన్.టి.ఆర్ అంటే శ్రీ క్రిష్ణుడే  కదా!!) కొందరు ఇంటర్యూ ఒక మంచి అనుభవాన్ని ఇస్తుంది భవిష్యతులో వుపయోగ పడుతుందని చెప్పారు. సరే అని  టెస్ట్ కి వెళ్ళాము. ఒక పెద్ద హాల్ లో అందరిని పరీక్ష రాస్తున్నట్లు కూర్చుండబెట్టారు. ఇందాకటి మేనేజర్ బోర్డ్ మీద్ 4 ప్రశ్నలు రాశారు. అవన్నీ చాలా పెద్ద వ్యాసాలు గా రాయాలి. గవర్నమెంట్ స్కీం ల గురించి,మన దేశం లో పేదరికం కారణాలు, బాలకార్మిక వ్యవస్థ ఇలా ఏవో నాలుగైదు తీవ్రమైన ప్రశ్నలిచ్చారు. ఇచ్చిన టైము మాత్రం 1 గంట ఇక అక్కడ ఒక అతను కాస్త పొట్టిగా, తెల్లగా ఇప్పుడే కాలేజి నుండి వచ్చి కొత్తగా జాబ్లో జాయిన్ అయినట్లున్నారు విపరీతమైన హడావిడి చేస్తున్నారు. ఆ ప్రశ్నలకి అర్ధం ఏంటి, ఎలా రాయాలి,ఏంటేంటి రాయాలి, ఎంత రాయాలి, ఎంత టైము రాయాలి ఇలా చెప్తునే వున్నారు. చెప్తు 1/2 గంట టైము తినేశారు. అందరు అతని మొహం చూస్తు అతను చెప్పేది వింటూ టెన్షన్ పడుతున్నాము. ఇంతలో అతనే 12 గంటల వరకే టైము తరువాత మేము పేపర్ తీసుకోము అని చెప్తునే వున్నారు. నాకు ఒక్కసారి చిరాకొచ్చేసింది(బహుశా అందరికీ వచ్చే వుంటుంది), ఇక  వుండలేక అతనితో " ఆల్రెడీ 1/2 గంట టైము చెప్పటంతోనే  అయిపోజేశారు, మీరు ఇక చెప్పటం ఆపితే మేము వ్రాస్తాము" అని చెప్పాను. నాకు  వున్న ఒక అభిప్రాయం ఏంటి అంటే ఇలా చిన్న ఏజ్ లో వున్న వాల్లు జాబ్ లో కొంచెం ఓవర్ యాక్షన్ చేస్తారని, ఆ బ్యాక్ గ్రౌండ్ తో కూడా నా చిరాకు చూపించేశాను. కొందరు నావైపు వింతగా చూశారు; కొందరు ఆశ్చర్యంగా చూశారు. నా ధైర్యానికి వీళ్ళందరు అబ్బురపడుతున్నారు అని చాలా గర్వంగా ఫీల్ అయ్యాను. ఇక ఆ కాలేజి ఆఫీసర్ "ఓహ్ సారీ సారీ ఇక రాసుకోండి" అని చెప్పారు. నేను విజయ గర్వంతో ప్రశ్నలన్నిటికీ తీవ్రంగా జవాబులు వ్రాసేసాను. చెమటలు తుడుచుకొని బయటకి వస్తుంటే నా ఫ్రెండ్సు బయట ఆందోళనగా ఎదురుచూస్తూ కనిపించారు. నేను రాగానే నన్ను పక్కకి ఒక లాగు లాగారు. "నీకు ఇక్కడ ప్రాజెక్ట్ డైరెక్టర్ ఎవరో తెలుశా?" అని అడిగారు. తెలీదు అన్నాను. "పెద్ద వీర నారీమణిలాగా ఇందాక నువ్వు పి.డి గారి మీదనే అరిచావు, ఇక్కడ అతనే మన భవిష్యత్ నిర్ణయిస్తారు" అని చెప్పారు. ఇంకేముంది ఈ వుద్యోగం కూడా గోవిందా!

సరే ఇంక చేసేది ఏముంది, ఎలాగు పోస్టులన్నీ ముందు అమ్మేశారు కదా ఏదైతే అదయిందిలే ఇది కూడా ఒక ఎక్స్ పీరిన్స్ , ఫ్యూచర్లో ఏదైనా ఇంటర్యూకి వెళ్తే శిరీష లోని ఝాన్సీ రాణి ని కాస్త ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకోమని చెప్తాను. ఇలా ఆల్రెడీ డిసైడ్ అయిపోయి గ్రూప్ డిష్కషన్ కి నా గ్రూప్ ని పిలిస్తే వెళ్ళాను. అప్పటివరకు నేను ఎప్పుడు గ్రూప్ డిస్కషన్ చూడలేదు వినలేదు. జన్మభూమి కార్యక్రమం మీద మా అభిప్రాయాం గురించి చర్చ. మా గ్రూప్ లో 30 మంది వున్నారు.  అతను రెడీ అనగానే మాట్లాడాలి మొత్తం అందరికి కలిసి 20 నిముషాలు.వాళ్ళు రేడీ అనగానే నేను ఒకరిద్దరు మాట్లడాక నా దగ్గరకొస్తుంది అప్పుడు మాట్లాడదామని మనసులో నేను ఎప్పుడూ చూడని జన్మభూమి కార్యక్రమం గురించి అలోచించ సాగాను.ఏమిజరిగిందో నాకు అర్ధం కాలేదు. అందరు ఒకేసారి అరుస్తూ మాట్లాడటం మొదలుపెట్టారు. ఎవరు ఏమి చెప్తున్నారో అర్ధం కాలేదు. 10 నిముషాలు చూశాక ఇది పద్ధతి కాదని ఒకరి తరువాత ఒకరు మాట్లాడదాము అని ఒకొక్కరు 3 నిముషాలు మాట్లాడదాము అని  చెప్పడానికి ట్రై చేశాను. కానీ అసలు ఎవరూ వినే మూడ్ లో అసలు లేరు. ఇంటర్యూ టీం వాళ్ళు ఏమైనా జొక్యం చేసుకొని సెట్ చేస్తారేమో అనుకున్నాను. మళ్ళీ 2 సార్లు చెప్పాలని ట్రై చేశాను. అప్పుడు నావైపు ఇంటర్యూ టీం వాళ్ళు చూశారు. కానీ ఇంతలో టైం అయిపోయింది, ఈ దెబ్బతో చాలామంది వెళ్ళిపోయారు. మిగిలిన వాళ్ళలో బాగా నోరేసుకొని అరిచిన వాళ్ళు, నాలాగ ఇంటర్యూ లో కూడా ఏదో ఒకటి నేర్చుకోవాలనుకుంటున్న వాళ్ళు, చివరివరకు పోరాడాలి తప్పదు అనే పరిస్థితి వున్నవాళ్ళు బహుశా పోస్టులు కొనుకున్న వాళ్ళు కూడా వున్నారేమో!

ఇక ఆఖరి ఘట్టం ఇంటర్యూ. ఇంటర్యూ బోర్డ్ లో జిల్లా కలెక్టర్,వెలుగు పి.డి, హైదెరాబాద్ నుండి సెర్ప్ లో స్టేట్ ప్రాజెక్ట్ మానటరింగ్ మేనేజర్ ఇలా ఎవరెవరో వున్నారు. లోపల ఇంటర్యూ జరిగి వచ్చిన వాళ్ళని కొందరు ఏమి అడుగుతున్నారు అని ఎంక్వైరీ చేశారు కానీ ఇంటర్యూ రూం లోపలినుండి వచ్చిన వాళ్ళు ఏదో ట్రాన్స్ లో వున్నట్లు మాట్లాడుతున్నారు. నేను నాతో వున్నందుకు నా ఫ్రెండ్స్ కూడా పాపం ఇక  జాబ్ మీద ఆశలు లేక ఇంటర్యూ పిలుపు కోసం ఎదురు చూస్తున్నాము. ఇంతలో నాకు పిలుపు వచ్చింది.

లోపల మొత్తం ఒక 8 మంది వున్నారు. ఆశ్చర్యంగా అందరు నవ్వుతూ తమని పరిచయం చేసుకున్నారు. అందరు కూడా మంచి పొజిషన్లో వున్నవాళ్ళు. కలెక్టర్ జవహర్ రెడ్డిగారు నాకు  ఎందుకో చాలా నచ్చారు, వెలుగు పి.డి గారు,డి.ఆర్.డి.ఎ. పి.డి, సెర్ప్ నుండి మురళి(ఇప్పుడు ఎన్.ఆర్.ఇ.జి.ఎస్) గారు, ఇంక  ఎవరెవరో. నాకు అప్పటికి నేను ఇంటర్యూ కి వచ్చిన జాబ్ యొక్క సీరియస్ నెస్ కొంచెం అర్ధం అయింది. నన్ను అడిగిన ప్రశ్నలు నేను చెప్పిన కోతి సమాధానాలు తలుచుకుంటే నాకు ఎప్పుడు కూడా చాలా చిన్నతనంగా అనిపిస్తుంది.
కూర్చొండి. శిరీష హౌ ఆర్ యు?
నేను: ఐ యాం ఫైన్ సార్ థాంక్ యు
ప్రశ్న: మీరు టెస్ట్ లో బాగా వ్రాశారు, పి.జి  కూడా గోల్డ్ మెడల్ వుంది ఈవుద్యోగం చెయ్యాలని మీరెందుకు అనుకుంటున్నారు?
నేను: నాకు ఏదైన జాబ్ చెయ్యాలని చిన్నప్పటినుండి ఇష్టమండి అందుకే వచ్చాను.
ప్రశ్న: ఐతే  ఈ జాబ్ గురించి మీకేమీ తెలీదా?
నేను: తెలీదండి
ప్రశ్న: శిరీష ఈ జాబ్ లో మీరు ఏదైన చిన్న పల్లెలో వుండాల్సి వస్తుంది. అక్కడ మీకెలాంటి సదుపాయాలు వుండవు. ఎలక్ట్రిసిటీ వుండదు ఏమీ దొరకదు, టి.వి. సినిమా ఇలాంటివి ఏమి వుండవు మరి అక్కడ వుండగలరా?
నేను: హ్మ్ మరీ అంత కనీస సదుపాయాలు లేని దగ్గర వుంటే నేను బతకటమే కస్టమైపోతుంది ఇక ఉద్యోగం ఏమి చెయ్యగలనండి. ఒక మండల హెడ్ క్వాటర్ గ్రామం అయినా ఐతే కనీసం నెల నెలా గ్యాస్ దొరికితే నా తిండికి, నీళ్ళు లాంటి  ఇబ్బంది లేకపోతే రోజూ నేను పనిచెయ్యాల్సిన గ్రామాలకు వెళ్ళి రాగలుగుతాను. లేదంటే కట్టెల పొయ్యిమీద వండుకోవటం తినడం, నీళ్ళకోసం వెళ్ళిరావటం ఇవి చెయ్యటమే సరిపోతుంది కదండీ
(టీం అందరూ నవ్వారు ఎందుకో) సరే అయితే మండల్ హెడ్ క్వాటర్ అయితే పరవాలేదా అన్నారు.
నేను: అరకు గూడేలలో తిరగటం కంటే బెటర్ కదండీ. నాకు  కొన్ని మినిమం అవసరాలు మాత్రం అవసరం.
ప్రశ్న:స్వయం శక్తి సంఘాల(ఎస్.హెచ్.జి.) గురించి చెప్పండి.
నేను: స్వంత శక్తి సామర్ద్యాలతో తమ అవసరాలను తీర్చుకోవటం కోసం ఏర్పాటైన సంఘాలు
(ఈ సమాధానం విని వాళ్ళకి గిర్రుమని తల తిరిగిపోయి వుంటుంది నాకు ఎస్.హెచ్.జి ల గురించి అసలేమీ తెలీదు అప్పటికి నేను తిరిగిన గిరిజన ప్రాంతాలలో ఇంకా వాటి జాడలేదు అప్పటికి మరి)
ప్రశ్న: గ్రామ సంఘాలంటే ఏమిటి?
నేను: (పిచ్చి వాళ్ళలా వున్నారే, ఇందాకే  సఘం గురించి చెప్పాను కదా మళ్ళీ తిప్పి తిప్పి అడుగుతున్నారు అనుకున్నను) ఏముందండీ ఏ సంఘం అయినా ఒకటే, గ్రామం లో అందరు కలిసి వారందరికి వున్న  కొన్ని  అవసరాల కోసం సంఘం గా ఏర్పడితే దానినే గ్రామ సంఘం అంటారు.
(వెంటనే కాలేజి అబ్బాయిలా వున్నారనిపించిన పి.డి గారు అదికాదు మరి గ్రామైక్య సంఘం ...అని ఏదో చెప్పబోయారు) ఇంతలో మురళిగారు సరే "గిరిజా" బేసిక్ అర్ధం అదే కదా అన్నారు. నాకు తెలీకుండా ఏదో గూఢు పుఠాణీ జరిగిపోయిందనిపించింది,నేను తప్పు జవాబు చెప్పానని తరువాత సంఘాలతో పనిచేశాక తెలిసింది) సరే ఏమి చేస్తాము.
ప్రశ్న: మీరు ప్రస్తుతం చేస్తున్న జాబ్ వదిలేయాడానికి గల కారణం ఏంటి?
నేను: జాబ్ చాలా చాలా నచ్చిందండి. కానీ జీతం..ఇస్తున్నారుకానీ నాకు సరిపోవటంలేదు. అంటే కొంత మినిమం సాలరీ కావాలి కదా అని తిరిగి నేనే ప్రశ్న వేసేసా(జవహర్ రెడ్డి గారిని.అతను కూడా నిజమే అన్నట్లు తల ఊపేశారు)కానీ వెంటనే
ప్రశ్న: మరి మీరెంత జీతం కావాలనుకుంటున్నారు?
నేను: (ఇలాంటి ప్రశ్న వేస్తే ఎలా మరీ)అంటే ఒక 4,000/- ఐతే బాగుంటుంది. అలా అని జీతం ఒక్కటే నాకు ముఖ్యం అని కాదులెండి.(మా ఆర్గనిజేషన్ కి ప్రాజెక్ట్స్ లేవని చెప్పాలనిపించింది కాని ఏమో చెప్పలేకపోయాను)
ప్రశ్న: మీ ఫ్యామిలీ గురించి మీ గురించి  చెప్పండి.
నేను:(చంపేశారు ఆ ఒక్కటీ అడక్కుండా వుండలేరా? అబద్ధాలు చెప్పటం కుదరదు, చెప్పాక మీకెందుకు జాబ్ అంటారేమో అని కొన్ని డీటైల్స్ మాత్రం చెప్పాలనుకున్నాను)మాది పార్వతీపురమండి, నేను  మాత్రం  ఎక్కువగా విజయవాడ, విశాఖపట్నం లో చదువుకున్నాను, చదువు వివరాలన్నీ నా సర్టిఫికేట్లలో వున్నాయి, నా మొదటి ఉద్యోగం ఇప్పుడు అరకులో గిరిజనులతో అని చెప్పాను.
ప్రశ్న: మీ కుటుంబం గురించి కూడా ఏమైనా చెప్పండి
నేను:(వదిలేలా లేరు) మా డాడీ పార్వతీపురం లో వ్యాపారస్తులు, మమ్మీ కూడా టైలరింగ్ సెంటర్, ఇంక రకరకాల ట్రైనింగులు ఇస్తుంటారు. చెల్లి తమ్ముడు చదువుకుంటున్నారు అంతేనండి నాగురించి
ప్రశ్న: మీ  ఫాధర్ ఏ వ్యాపారం చేస్తారు?
నేను: (నీకు అంత అవసరమా దొంగ మొహమా అని తిట్టుకున్నా, ఎవరిని  అని అడగకండి) అంటే మా  డాడీ వాళ్ళకి ఒక సినిమా హాలు వుందండి. అని చెప్పి భయం గా చూశాను.

వాళ్ళంతా మొహాలు చూసుకున్నారు నన్నేమి అనలేదు
ప్రశ్న:ఒక్కరే పని చెయ్యటం మంచిదా గ్రూపులో పనిచేస్తే మంచిదా?
నేను: గ్రూపులో పని చేసినా ఎవరి పని,బాద్యత వారికి వేరుగా వుండేలా వుంటే బాగుంటుంది.లేదంటే ఏ పనులు  పూర్తికావు

సరే చాల మంచిది మీకు ఇంటర్యూ ఫలితాలు రేపు  తెలియజేస్తాము అన్నారు.వెళ్ళే ముందు  నాకు నిజంగా  ఒక మాట చెప్పలనిపించింది. నా ఫ్యామిలీ గురించి కాకుండా నన్ను చూసి జాబ్ ఇవ్వండి అని. నేను ఇంటర్యూ సరిగా చేసినట్లే నాకు నమ్మకం  కుదరలేదు, ఇక ఈ ఓవర్ యాక్షన్ మాటలెందుకు అనిపించి ఊరుకున్నాను.ఏమైనా చెప్పాలా అని  అడిగారు నా తటపటాయింపు చూసి.ఏమి లేదండి అని వెళ్ళిపోయాను.నాకు ఖచ్చితంగా తెలుసు నన్ను సెలెక్ట్ చెయ్యరని. ఇక అక్కడ వుండటం కూడా అనవసరం.

ఆ రోజంతా అలసిపోవటం వల్ల బాగా నిద్రపోయా.ఇక ఉదయం లేచి ఆ ఇంటర్యూ జాబ్ అన్ని మర్చిపోయాను. ఒక ఆదర్శ భంధువు యొక్క బాధ్యతలన్నీ నెరవేరుస్తున్నాను ఆ రోజంతా. అప్పటికి సెల్ ఫోన్లు లేవు కాబట్టి పాపం నా ఫ్రెండ్స్ కి నన్ను కాంటాక్ట్ చేసే అవకాశం కూడా లేదు. చుట్టాల సూరి లా అందరి ఇళ్ళు తిరిగి, ఆ ఉద్యోగం నాకు ఇక రాదని వాళ్ళు ఎప్పుడో అమ్మేసుకున్నారని చెప్పేసాను అందరికీ. అసలు ఆ ఇంటర్యూకోసం కాదు అందరిని కలవటం కోసమే వచ్చానని మాట్లాడాను.

సాయంత్రం మామయ్య ఇంట్లో వున్నాను. ఆయన బ్యాంక్ మేనేజర్, ఆయన బ్యాంక్ వెలుగు ఆఫీసు ఎదురుగానే. మామయ్య ఇంటికి రాగానే  కంగ్రాట్స్ రా నువ్వు అన్ని టెస్ట్స్ ఇంటర్యూ లలో ఎక్కువ స్కోర్ చేశావు లిస్ట్ లో నీదే మొదటి పేరు వుంది అని చెప్పారు. నాకు ఏమి అర్ధం కాలేదు మొదట. అర్ధమైన తరువాత చాలా సంతోషం.ఎంత పాపాత్మురాలిని వుద్యోగాలు అమ్మేసుకున్నారు అని ఏదేదో వాగాను. నిజంగా చాలా సంతోషంగా అనిపించింది. తరువాత అన్నీ త్వరగా అయిపోయాయి. మమ్మల్ని అందరిని ఒకేసారి రమ్మని చెప్పారు. సేలరీ 7,000/- అని తరువాత మళ్ళీ పెరుగుతుందని చెప్పారు.మొత్తానికి నేను కొత్త జాబ్ లోఅ జాయిన్ అయిపొయా!!

ఆగండీ హమ్మయా సుఖాంతం అనుకుని హేపీ గా ఫీల్ అవుతున్నారా..అలా ఐతే నాతో పాటు మీరు కూడా ముద్దపప్పులో కాలేసినట్లే. ఫ్రెంట్ కి వుంది క్రోకోడైల్ ఫెస్టివల్ (ముందుంది మొసళ్ళ పండగ).ఉతికి ఆరేసి గెంజి పెట్టేసారు నన్ను.ఆ ఉతుకుడు తరువాత వ్రాస్తానేం!!